Ο θάνατος της αλεπούς

(αμιγώς πολιτικά)

Και γιατί να συνεχίζεις ομιλών; Όσα υπήρξαν αξιομημόνευτα έχουν γραφτεί. Γιατί να προσπαθήσεις να βγάλεις από μέσα σου την "αλήθεια του κόσμου" κατά δική σου αντίληψη.
Δεν αφοράς. Απλά μιλάς ρυθμίζοντας την ροή του τέλους. Όλο και περισσότερο μέχρι τη σιωπή.

Μιλάς για τα φαντάσματά σου, τις 9 φιγούρες, που σε καταδιώκουν προγονικά, αδίστακτα. Θρέφονται σε ύψη που φαντάζεσαι, αλλά δεν ξέρεις και τις ακούς σαν λύκους-κάθε φορά 3 μέρες πριν κατέβουν. Και τότε στην κάτω χαραμάδα της πόρτας βλέπεις την σκιά της αναμονής από τα πόδια τους. Νιώθεις το βλέμμα στο πίσω μέρος του κεφαλιού σου. Φλέγεται όποτε το κοιτούν. Γυρνάς απότομα περιμένοντας να τους δεις μα μάταια· πάνα μόνος εξυψώνοντας το ασήμαντο σε απόλυτο. Δεν θ'αργήσουν να κατέβουν. Απλά δεν έχει τελειώσει το βύζαγμά τους με το αίμα σου.
Απλά δεν σε έπεισαν να σταματήσεις να μιλάς. Τους συμφέρει ν'αποσυρθείς στο ακίνδυνο φως των κεριών σου. Κούρνιαξες. Πέτυχαν. Αγνούν όμως, ότι το λούφαγμα μπορεί να γίνει ελατήριο, που αν πάρει από μέσα σου όσα πρέπει, πετάγεται μαρτυρικά δολοφονικό και τεμαχίζει την σάρκα που (σε) πλήγωσε. Σταμάτα να μιλάς· πάρε φόρα.

City lights

" Γιατί σου αρέσουν τα μαύρα γυαλιά; Μήπως επειδή λειτουργούν σαν αερόσακοι, σαν ABS, όταν η πόλη τρακάρει αυθάδικα και μετωπικά πάνω σου ;"

[SOUL #51/Heavy weather/editorial/Στέφανος Τσιτσόπουλος]

[Agnès Varda,Cléo from 5 to 7]

Snap

Well... you clean up the dirt, there's just more dirt to clean up tomorrow.

Make the beds, they just have to be made tomorrow.

Wash the dishes, more to wash tomorrow.

Make dinner, it gets eaten, doesn't it?

The world keeps growing, and you feed it.

But it doesn't feed you, does it?

But... how much can you take?

How much can you take before you snap?

How much can you take?

How much can you take?

Lying on your bed, looking at the ceiling, waiting for something to happen.

And knowing all the time that you were meant for something better. Feeling it. Wanting it.

But... how much can you take? How much can you take? How much can you take before you snap?

How much can you take before you snap?

How much can you take before you snap?

 

Το άσμα της παραίτησης

Το μωρό κλαίει και η μητέρα του πρέπει να το αγκαλιάσει και να ψάξει την αιτία του κλάματος. Ή ν'αφήσει ένα σημείωμα, ν'ανοίξει την πόρτα και να φύγει για πάντα, επειδή δεν αντέχει να πεθαίνει καθημερινά φροντίζοντας το παιδί της. Να το ξαναδεί στην κηδεία του, αν τύχει και πεθάνει πριν από αυτήν.
Οι Ώρες.
Το να βλέπεις μία ταινία είναι θανάσιμα βαρετό, εκτός αν σε κάνει να σαστίσεις και να μη μετράς ανάποδα τα λεπτά, αφού σίγουρα τσέκαρες την διάρκεια πριν πατήσεις play.
Να χαθείς στους χρόνους της με δικούς σου χρόνους.

Η μοναδική σκηνή, που ορίζει την διαφορετικότητα μυαλού ουσιαστικά. Όχι ψευτοεπαναστάσεις, αντίδραση και φωνές. Πραότητα και συνέπεια προς τη σκέψη σου, την ιδιαίτερη για τους άλλους, την απόλυτα κατευθυντική για σένα.
Μία γυναίκα, που επέλεξε να ζήσει εγκαταλείποντας τα παιδιά της και γνωρίζοντας, ότι δεν θα μετανιώσει.
"...What does it mean to regret, when you have no choice?"-όλη η αλήθεια μαζεμένη εδώ. Δεν άντεχε να βιώσει αυτό που άλλοι αποκαλούν καθημερινότητα και το θεωρούν βατό. Η διατήρηση της οικογένειας για τη γυναίκα είναι κάτι σαν ρόλος φύσει δοσμένος και είναι άξιες θαυμασμού όσες κατορθώνουν παρά τις δυσκολίες να "στηρίξουν τα παιδιά τους", να "είναι καλές σύζυγοι", να "σταθούν όπως πρέπει στα καθήκοντά τους".
Λόγια της πλέμπας. Αρκετά με τις λαϊκές ηρωίδες που αντιμετωπίζουν επιτυχώς δυσκολίες. Καιρός να φωτιστούν και όσοι δοκίμασαν την γλύκα της παραίτησης. Όσοι κατακτώντας ένα ανώτερο επίπεδο σκέψης κατάλαβαν, πως ο άνθρωπος δεν είναι στο "υπομένω" αλλά στο "ζω". Πόσο ηρωικό είναι να παρατάς τα παιδιά σου και να φεύγεις ακολουθώντας το δικό σου εγχειρίδιο χαράς. Πόση σημασία βρίσκεται στις χαλασμένες ζωές, στις παρατημένες οικογένειες-σημασία από την πλευρά του ατομικού δράματος. Του δράματος του φυγά. Του δράματος του φυγά πριν φύγει. Μετά ο φυγάς μεταμορφώνεται σε άνθρωπο. Τελείως άλλες αξιολογήσεις για το τι είναι σωστό και ηθικό.


Ίσως γι'αυτό λατρεύεις μερικές περίεργες φιγούρες με μακριές, αποξενωτικές καπαρντίνες και μεγάλα μαύρα γυαλιά. Γιατί μάλλον έχουν πίσω τους κατεστραμμένες ζωές.

Τέλος εποχής

[...] Δεν το είχε σχεδιάσει-ήταν πολύ δυσβάσταχτο, για να έχει πλάνο. Απλά το είχε αποφασίσει. Σιγουρεύτηκε πως όλοι κοιμόντουσαν, μάζεψε τα απαραίτητα μέσα σε έξι εβδομάδες και δύο μήνες μετά, ξεκίνησε. Κατέβηκε αθόρυβα τις σκάλες, έφτασε στο παράθυρο της ελευθερίας του και βγήκε. Το ολοκλήρωσε. Περπάτησε, όσο να μην ακούγεται ο γοερός θυμός του και μόνο κοιτάζοντας στο γνωστό παράθυρο άρχισε να βαδίζει πιο γρήγορα. Σχεδόν άκουγε τα δάκρυά Του κι ας σταμάτησαν λίγο πριν πεθάνει, εδώ και είκοσι δύο χρόνια. Αλλά ένιωθε και το πρόσφατο καταφατικό νεύμα Του. Το σήμα της ενθάρρυνσης. Και μετά το βλέμμα της αναμονής. Στη γωνία της εκκίνησης. Που δεν εξασφάλιζε τίποτα· αντίθετα, φόβιζε ακόμα και για θάνατο. Μα λύτρωνε. [...]

Προσομοίωση φθαρμένων συστημάτων

Είσαι στη θέση του συνοδηγού και παρατηρείς τον δρόμο με μυρωδιά από συνεχές. Ξανά και ξανά. Σίγουρα πέρασες την ίδια ταμπέλα φορές όσο πόροι. Και των δύο μαζί. Βλέπεις το τέλος-γκρεμό της λύτρωσης και λίγο πριν φτάσεις ξεκινάει να δημιουργείται άσφαλτος με τριγμούς ανατριχιαστικούς και αναθυμιάσεις απελπιστικά γνώριμες. Ανακουφίζεσαι ή μάλλον κουράζεσαι που "πάει" από την αρχή.
Δεν είναι όμορφο να σου καταργούν την κατάληξη,που έχεις δεχτεί με προσομοίωση.
Ξέρεις, τις φορές που κάθεσαι και κλαις για το πόσο οδυνηρός θα ήταν ο αυριανός θάνατος ανθρώπου σου; Κι ας κοιμάται στο δίπλα δωμάτιο-έχεις την ανάγκη για υποθετικό δράμα, για να κουράσεις το κεφάλι σου και να κοιμηθεί.
Κι εκεί που περιμένεις το φρενάρισμα και την πτώση, η οδός αναδομείται. Ησυχία. Ελπίζεις ότι αυτή τη φορά αλήθεια θα πέσεις και ίσως να... είσαι στη θέση του συνοδηγού.

Δύο με χάσμα / Άφατο

Λες και υπάρχουν δύο είδη μελαγχολίας.

Το πρώτο είναι το ευτυχές. Είναι η μελαγχολία της μουσικής, του κεριού, των δακρύων. Που είσαι κάπως-θυμάσαι κάτι, λυπάσαι (για) κάτι, νιώθεις στερημένος, ξεκομμένος, μόνος σου. Έχει όμως και το στοιχείο της άμεσης εξόδου. Όπως και να'σαι, ένα τραγουδάκι, ένα τηλέφωνο, μια καλή ατάκα ή η ανάγκη να επιστρέψεις στη ροή σε βγάζει μέσα να γελάς, να σκουπίζεις δάκρυα και να τρως σοκολάτα για την πίκρα στη γλώσσα. Με δυο λόγια, ξεπερνάς.
Είναι η μελαγχολία του cinema. Φαρδιά πουλόβερ, sitcom γλυκόπικρο χιουμοράκι και φιλικές αγκαλίτσες.

Το δεύτερο, ανείπωτο. Δεν αξίζει το κλάμα-δεν φτάνει, πρέπει να βγάλεις έξω το συκώτι σου και να το τρυπάς, για να δείξεις στον εαυτό σου τον πόνο που σου φέρνει το γαμημένο μυαλό. Δεν ξεπερνάς εκεί, απλά αφήνεσαι και κοιτάς το κενό χωρίς να απαντάς και πατώντας "Αθόρυβο" στην κάθε κλήση. Σε κάθε είδους κλήση. Δεν υπάρχεις εσύ καλά-καλά, θα δικαιολογήσεις την ύπαρξη άλλου ;
Όλα κινούνται σε απόλυτη σίγαση. Ανοίγουν τα στόματα και ουρλιάζουν, το αυτοκίνητο μπροστά σου φρενάρει και δεν ακούς κάτι, τρέχεις να μπεις στον δικό σου χώρο ενσωμάτωσης. Να χαθείς για σένα.
Δεν έχει νόημα να μιλήσεις, δεν έχει νόημα να ψάξεις λόγους, δεν αντέχεις να τους δεις και γι'αυτό ποτέ δεν θα τους μάθεις. Εδώ δεν έχει αγκαλίτσες. Έχει πτώση, φθορά, παράλυση. Όριο -πώς το λένε. Θα σηκωθείς από την καρέκλα, επειδή βαρέθηκες να πεθαίνεις- όχι γιατί πρέπει να κάνεις κάτι. Το πρέπει αυτού του βάθους δεν πολεμιέται. Απλά κουράζεσαι να πέφτεις και πας στις "Αναπάντητες".

Υ.Γ.: Αφού δεν το "έπνιξες".

Βάθη

"Κάτι αγκαλιές απλήρωτες και νύχτες ανεκπλήρωτες,

σαν ύαινες απάνω σου θα πέσουν"

Κίτρινα βράδια

Αυτά,γιατί όπου και να ήσουν καταλήγεις με ένα ΤΑΧΙ, στο λιμάνι, να γυρνάς. Και να χαζεύεις τα κίτρινα φώτα του, επειδή περιβάλλονται με λογοτεχνική ομίχλη. Μπούρδες.
Πλοία ετοιμάζονται, καντίνες, λαχταριστά βρώμικο φαγητό, μία Κυρία να ξεδιπλώνει το nylon σακουλάκι, που έχει μέσα τον καφέ της. Φραπέ στο παγούρι του '90-τον ετοίμασε για τον εαυτό της καμιά ώρα πριν.
Η ετοιμασία απέναντι στη δική σου απόσυρση. Βλέμματα που νομίζεις, ότι σε κατηγορούν, γιατί δεν δυσκολεύεσαι όσο αυτά.
Εμμονή δικού σου βλέμματος στη βρωμιά.
Σ'αυτή τη γωνία με την αδικαιολόγητη, λερωμένη βλάστηση να σπάει δειλά άρα σίγουρα το τσιμέντο. Γόπες, άδεια τσιγαρόκουτα, άδειες μπύρες, χαρτί. Χαρτί, που με το φως της μέρας ήταν ακμαίο, έλεγε κάτι. Κι άλλα ΤΑΧΙ.
Τα πρώτα αστικά ξεκινάνε. Ο οδηγός σου μιλάει.
"Εδώ δεξιά".

Εμμονή στη βρωμιά. Παρατηρείς λες και δεν ανήκεις, παρατηρείς λες και μόνο παρατηρείς. Σε βλέπουν αυτές που ονομάζεις περίεργες φιγούρες, σε βαφτίζουν κι εσένα έτσι. Και τότε ενσωματώνεσαι.
Εκεί καταλαβαίνεις, πως η ζωή είναι στην παρακμή, στην ασχήμια, εκεί που σέρνεσαι.
Στα κιλά, στο στραβό χαμόγελο, στην ατέλεια, το χαλασμένο παπούτσι. Τότε βλέπεις τους πραγματικούς ανθρώπους, την τραγική ύπαρξη.
Τελικά, το σκοτάδι δείχνει την αλήθεια.

Initial care

Τίποτα δεν μου θύμιζε τίποτα

και τίποτα δεν με συνέδεε με κάτι.

Για μικρούς χρόνους. Μετά, ο κόσμος άρχιζε.

"Παίζω τα βράδια τη Δεισδαιμόνα" / Blue girls come

Κι εσύ-όχι; Νομίζω όλοι το κάνουμε.
Την ώρα που όλοι σκέφτονται "θα κοιμάται" και μόνο αυτό δεν κάνεις. Γράφεις, κλαις, ακούς μουσική, καυλώνεις μόνος-η, συγκινείσαι. Για τα υπόλοιπα δεν έχει ανάλυση-τα κάνεις ή όχι. Αλλά η μουσική έχει το δικό της ήχο μεταξύ 3 και 6 π.μ.. Ο ρυθμός δεν είναι ίδιος με τη μέρα, ακόμα και η πιο χαζή μελωδία είναι ένα μάταιο κρεσέντο προς το ολοκληρωμένο τίποτα. Οι μελωδίες ,που διαλέγεις, δεν είναι τυχαία οριακές. Ξεκινάς χαμηλά και κορυφώνεις-όχι σταδιακά, το στάδιο δεν αξίζει ν'ανήκει εδώ. Ανώμαλα, περίεργα, ξένα επιλέγεις τους μελωδικούς συντρόφους σου. Μέχρι που κατακτάς την έκσταση.
Την απόλυτη μουσική.
Και τον μοναδικό λόγο-μία λέξη, ένα στίχο ολόκληρο, μία ασυνήθιστη φράση άξια να γίνει το αυτογνωσιακό quote σου πρόσκαιρα.
Γι'αυτές τις ώρες-όταν η έκσταση είναι τόσο δυνατή, που το χέρι από ώμο μέχρι νύχι παραλύει. Δεν σκέφτεσαι πια το στήσιμο ενοχής του ώμου...δεν κρύβεις...λύνεις την άμυνα και φεύγεις με το ρυθμό του θαύματος. Και δέχεσαι όλα τα ευάλωτα, τις κριτικές, τα προηγούμενα, τα δικά σου...σαν κορόνα της Παπίου στο "Σίδερο". Ανατριχίλα από παρελθόν δεύτερο και μεγάλο.
Μεγάλο, επειδή υπήρξε δεύτερο.

Κι εκεί την συναντάς. Την ηρωίδα. Την πιστή Δεισδαιμόνα, που λες και πρέπει να πεθάνει, για να ακουστεί.
Το απελπιστικά καρτερικό αυτό πρόσωπο, εκεί πάντα, αθόρυβα πάντα, αλήθεια πάντα. Και δεν τραβά βλέμματα-παρά μόνο με το θάνατο. Κραυγάζει,σφαδάζει,στραγγαλίζεται και νιώθεις τη φωνή της να τρέχει κατά μήκος της σπονδυλικής στήλης σου. Να σε παρακαλάει για έλεος κι ας μη φταις. Τόσο, που να φοβάσαι, πως το χέρι της είναι μισό πόντο πάνω από τον ώμο σου, μισό θάνατο μακριά. Και φτιάχνεις την δική σου κραυγή. Ακόμα και με βουβό άνοιγμα στόματος στην κορώνα άλλου. Ακόμα και με κλάμα. Ακόμα και με ύπνο.

Να έχεις κορώνες.
Ν' ακούς και μαζί με το ταξίμι να ρίχνεις αντοχές και ανάσες κάτω σε παλίνδρομη κίνηση απελπισίας ,κραυγάζοντας.
Να φωνάζεις περήφανα για ταπεινές κατ’ άλλους αισθήσεις σε κώδικα δικό σου και ακατανόητο. Μόνο ακατανόητο (μπορείς).

Non sibi

(patriae, ούτε καν)

Η στιγμή που αποφασίζεις, πως πρέπει να δώσεις. Ότι το νόημα είναι να συμπεριλάβεις και άλλους στο "σήμερά" σου. Το "αύριό" τους. Και ας λες, πως έχασες πολλά.
Ίσως γιατί ναι, ίσως πάλι, για να δικαιολογήσεις την προηγούμενη άτεγκτη στάση σου. Αλλά δεν είναι απλό-ΟΚ με την αναγνώριση του μοιράσματος, αλλά θέλω να σε δω όταν λες "δικό σου".

Πόσο,για πόσο,πώς,με τι αντάλλαγμα.
Δεν δίνεις, για να μην πάρεις.

Άλλοι δανείζουν με τόκο, άλλοι χωρίς, άλλοι εν λευκώ και άλλοι με τζίφρες. Αλλά σχεδόν κανείς δεν χαρίζει.

Εσύ,δοκίμασε και δώσε το αυτί σου, δώσε το μισό από τη διαστροφή σου,δώσε τη σάρκα σου σε απόλυτη διάθεση. Δεν είναι σεξουαλικό-αλλά είναι ο μεγαλύτερος οργασμός.
Νοητικός οργασμός.
Η ανείπωτη ηδονή του να αφήνεσαι, να γίνεσαι ενέχυρο εκών. Εδώ είναι η μαγκιά και η φθορά σου. Στην παράδοση άνευ όρων. Δεν αυτοενεχυριάζεσαι,όμως, για να σε ξεπληρώσουν, μα για να ζήσεις μέσα από την χωρίς όρους αποπληρωμής, κατάθεση του εαυτού σου.
Αλλά πέτα το κινητό σου στη θάλασσα.
Και κράτα 2. Άντε 3.

[back] to tre roots

The lady doth protest too much, methinks.

Φώναζε τόσο, όσο να μη χάνεις το δίκιο σου.

Σώπαινε τόσο, όσο να καταλάβεις μέχρι πού έπεισες.

Μετά, μπορείς να πεθάνει/-ς.

Angela Adams / Regret

Αν είχα βυζί, θα το έκανα οθόνη...

...για να "παίξει" το "από καρδιάς".
(δεν είναι ένα σωστό κείμενο)

Είναι οριακές οι σκέψεις, που ακολουθούν την θέαση κάθε transexual. Παρατηρώντας αυτά τα extravagant πρόσωπα, βαμμένα, χτενισμένα και με σκηνοθετημένες αντιδράσεις, διαπιστώνεις δύο όψεις: την απαισιοδοξία της γνώσης και την αισιοδοξία της βούλησης-αλλιώς-τη δικαίωση της επιλογής αλλά με το κόστος της ποτέ ένταξης. Πρόκειται για πρόσωπα σχεδόν ιερά, που συνενώνουν το φανατικά ξεχωρισμένο, τις δύο φύσεις. Είναι άτομα που έχουν πληγωθεί όσο λίγα και γι'αυτό μπορούν να γίνουν οι σκληρότεροι δολοφόνοι ή οι πιο τρυφερές μητέρες.
Ξέρεις, η σκληρότητα στην πραγματική της υφή ή σε παίρνει μαζί της και την καρπώνεσαι ή της γυρνάς την πλάτη, γιατί την σιχάθηκες. Χιούμορ άπλετο. Ο συνδυασμός αυτός, η ερμαφρόδιτη κατάληξη, αγγίζει ιδιαίτερα έξυπνες χορδές της σκέψης απαλλαγμένος από στεγανά, σύνδρομα και complex "προώθησης" της κατάλληλης κατά φύλο συμπεριφοράς.
Άλλες αλήθειες, άκομψες και με πούπουλα.

 
Στρέλλα:
Είναι συγκλονιστικό το μήνυμα, που φέρει η δεύτερη ανάγνωση της ιστορίας. Πέρα από τις φαινομενικά άρρωστες πτυχές του δράματος υπάρχει διατυπωμένος δειλά ο πιο καθαρός ορισμός της αγάπης:
Ένας πατέρας λατρεύει το παιδί του με κάθε τρόπο: δολοφονεί για το γιο του, ψάχνει για το χαμένο του παιδί, κάνει έρωτα με το ίδιο πρόσωπο, που έχει άλλη όψη.
Αλλά είναι το ίδιο. Φεύγει και επιστρέφει καθιστώντας τον κύκλο της σχέσης τους φαύλο μα πλήρη. Πλήρης έρωτας και αγάπη. Περίεργη αγάπη, πρωτόγονη.
 
Η μόνη που μπορεί να κάνει το χύσιμο και την καύλα να ισοδυναμούν με κορυφώσεις της αρχαίας τραγωδίας.
 
Τίποτα το ξεπερασμένο. Όταν ξεκινάς από το παρά φύση, εκτός από μία εμετική άποψη για τα πράγματα, αποκτάς και μία αλλόκοτη σοφία. Μία γνώση απλή και άφταστη-την πτώση. Τόσο, που να θυμίζει άνθρωπο. Λατρεύεις αυτές τις υπάρξεις, όταν κραυγάζουν στις ΚΟΥΚΛΕΣ "chinque milla" για την αστεία και πρωτότυπη όψη τους.
Πόσο μπορείς όμως να τις λατρέψεις το πρωί, με ανακατεμένα extensions και στύση;;

"Ακόμα και το πιο μικρό έχει την αχλύ του" / Ζυράννα Ζατέλη

Αυτό το λατρεμένο γράφον σαρκίο απάντησε στη δική μου απορία για καταγραφή του ασήμαντου. "Κράτα το άχυρο-θα έρθει ο καιρός του" συνέχισε. Άρα δεν είναι ατομική διαστροφή να σημειώνεις τα όνειρά σου, για να μην τα ξεχάσεις-και να απορείς ίσως.

Υπόθεση: Κόσμος σε θερμοκρασία και κατάσταση τήξης, έδαφος σε ακαθόριστη συνεχή επανάληψη της μορφής του, εικόνες από οικεία μέρη και πρόσωπα άγνωστα αλλά συμμέτοχα. Συμμέτοχα στη δολοφονία τους. Το τέλος του κόσμου με alien και τις διαστροφές τους και -περίεργο για όνειρο-πολύ αίμα. Υποτίθεται πως το επόμενο "θύμα" επιλεγόταν με δέσμες πράσινου φωτός και μετά από αυτή την επιλογή δεν μπορούσε να κάνει τίποτε. Αντικείμενα, που βρίσκονταν εντός του οπτικού του πεδίου, σηκώνονταν συνήθως μέχρι το ύψος του προσώπου του και αιχμηρά όντας, εισέρχονταν στο δέρμα μόνο επώδυνα. Τα μικρά γατζάκια, που κρεμάνε τις κουρτίνες πρόσβαλαν αιματηρά λαιμούς προξενώντας πόνο και αηδία πριν την "ανάληψη". Κουλό.

Η πιο άσχημη αίσθηση;; Το μη αναστρέψιμο. Η ιδέα, ότι δεν μπορείς να αποφύγεις να γίνεις ο επόμενος εκλεκτός των δεσμών, αλλά μπορείς να ελπίζεις, ότι μπορεί ο ορίζοντάς σου να αργήσει να "πρασινίσει". Αυτή η σπαρακτική έννοια της αναμονής για το οδυνηρά αυτονόητο.
Το αίσθημα του θανάτου-η επίγνωση του θανάτου από τον άνθρωπο, από τη στιγμή της γέννησης ακόμα.
Μία γνώση, που μας καθιστά τραγικούς και τρομακτικά ενδιαφέροντες ταυτόχρονα.
Ναι, κάτι μπορεί να σου πει και το "άχυρο", τελικά.

Να φεύγεις

Να περπατάς.Κοίτα(,)να φεύγεις.
πόδια,όνειρο,ταχύτητα όψης

Ήταν γραφτό μου να μείνω πιστός, στον εφιάλτη που επέλεξα.‏

Όχι επικαιρότητα,γεγονότα,αριθμοί,στοιχεία,σήμερα,τώρα. Βλέμματα. Βλέμματα που ρίχνεις,όταν οι άλλοι αδιαφορούν με τα δικά τους για σένα. Όταν μπορείς να τους παρακολουθείς κι εκείνοι να κινούνται ηδονικά ανυποψίαστοι. Κυρίως στην πόλη,στο απλό περπάτημα. Όλοι το κάνουμε. Παρατηρείς κάθε κινούμενο-τα πάντα πάνω του. Φαντασιώνεσαι ένα πλαίσιο ζωής, τους φίλους του, πώς είναι γυμνός-ή, πώς θα είναι όταν κάνει σεξ, όταν γελάει,όταν κάνει σεξ. Πλάθεις μία ιστορία γύρω από μία μορφή και αυτόματα γίνεται οικεία-την έμαθες. Η ιστορία αυτή ίσως ν' απέχει από την πραγματική ζωή του,αλλά μπορεί να είσαι κοντά.Παίρνεις έτσι κουράγιο και συνεχίζεις το άρρωστο παιχνίδι σου. Δίνεις ονόματα,τυχαία,με βάση τα ...παπούτσια κάποιες φορές. Ίσως λίγες συναντήσεις παρακάτω σχηματίσεις σύνολα, πιθανές παρέες μορφών από Σταδίου και Μητροπόλεως. Αηδία και μόνο στην ιδέα τέτοιας ενασχόλησης με κάθε περαστικό.

Υπάρχει και πιο νοσηρή συνέχεια. Να συνδέεις τα άγνωστά αυτά πρόσωπα με τον εαυτό σου σε σενάρια επί τόπου και χρόνου. Στο βήμα, στο δευτερόλεπτο. Και εκεί ξεφεύγεις από την εξέταση πρώτου σταδίου, την κίνησή τους. Το ρούχο,το ψεγάδι,τα κιλά. Παίζεις χοντρά. Με βλέμμα. Και όλα καλά με τα κατανοητά, τα απλά, τα αμιγώς εκφραστικά βλέμματα. Τι γίνεται όμως με τα ματωμένα μάτια; Αυτές τις σκοτεινές φιγούρες που βλέπεις να περνούν δίπλα σου, και νιώθεις μια μαύρη αύρα-το έχεις νιώσει ποτέ; Θέλεις κάποιες φορές να τους αγγίξεις, να μιλήσεις, να δείξεις πως ξέρεις και συμπονάς. Συν-πονάς. Κι εσύ. Αλλά μετά ένας ήχος ή το βάθος της ηθικής σου κατάπτωσης από μόνο του σε "χαστουκίζει". Ξυπνάς και αντιλαμβάνεσαι το ανώμαλο κόλπο σου ,για να κερδίσεις λίγη σκέψη. Ένοχος, στρέφεσαι στα δικά σου. Εμπιστεύεσαι τα μαύρα μεγάλα γυαλιά σου για την μεσολάβησή τους στην μη προδoσία του βλέμματός σου. Την εκπαιδευμένη μόνιμη κατεύθυνση του κεφαλιού σου μπροστά, για να μη δείξει, ότι κοιτάει. Απευθύνεσαι στο μικρό πράσινο θαύμα στην τσάντα σου. Τα 8GB μουσικής. Και ξεκινάς. "Οπωσδήποτε παράθυρο...να βλέπω έξω,να χαμογελώ". Ναι,ρε πούστη.
Στο αιώνιο repeat. Σήκωσε πανό με το :
"Ήταν γραφτό μου να μείνω πιστός στον εφιάλτη,που επέλεξα" του Conrad.