Είσαι στη θέση του συνοδηγού και παρατηρείς τον δρόμο με μυρωδιά από συνεχές. Ξανά και ξανά. Σίγουρα πέρασες την ίδια ταμπέλα φορές όσο πόροι. Και των δύο μαζί. Βλέπεις το τέλος-γκρεμό της λύτρωσης και λίγο πριν φτάσεις ξεκινάει να δημιουργείται άσφαλτος με τριγμούς ανατριχιαστικούς και αναθυμιάσεις απελπιστικά γνώριμες. Ανακουφίζεσαι ή μάλλον κουράζεσαι που "πάει" από την αρχή.
Δεν είναι όμορφο να σου καταργούν την κατάληξη,που έχεις δεχτεί με προσομοίωση.
Ξέρεις, τις φορές που κάθεσαι και κλαις για το πόσο οδυνηρός θα ήταν ο αυριανός θάνατος ανθρώπου σου; Κι ας κοιμάται στο δίπλα δωμάτιο-έχεις την ανάγκη για υποθετικό δράμα, για να κουράσεις το κεφάλι σου και να κοιμηθεί.
Κι εκεί που περιμένεις το φρενάρισμα και την πτώση, η οδός αναδομείται. Ησυχία. Ελπίζεις ότι αυτή τη φορά αλήθεια θα πέσεις και ίσως να... είσαι στη θέση του συνοδηγού.
Δεν είναι όμορφο να σου καταργούν την κατάληξη,που έχεις δεχτεί με προσομοίωση.
Ξέρεις, τις φορές που κάθεσαι και κλαις για το πόσο οδυνηρός θα ήταν ο αυριανός θάνατος ανθρώπου σου; Κι ας κοιμάται στο δίπλα δωμάτιο-έχεις την ανάγκη για υποθετικό δράμα, για να κουράσεις το κεφάλι σου και να κοιμηθεί.
Κι εκεί που περιμένεις το φρενάρισμα και την πτώση, η οδός αναδομείται. Ησυχία. Ελπίζεις ότι αυτή τη φορά αλήθεια θα πέσεις και ίσως να... είσαι στη θέση του συνοδηγού.
