_

Το μαύρο ισοστάθμισμα ή το τρελό μπαλάτζο· 
να έχεις τόσα να πεις, που μόνο ν'ακούς.
Μαζέψου, αφουγκράσου, να ντρέπεσαι
κι αν τελικά χρειαστεί, πετάξου έλικας και ξέσκιζε













Κηλίδα από ρίγα

Εκσφενδονίζεσαι χωρίς σημείο εκκίνησης, μόνο τρέχεις δίχως αφετηρία και λήξη.
Σε ύψος οδηγού, στάση καθίσματος, ελλείψει αμαξώματος. Περνάς μπροστά από περιστρεφόμενα ουράνια τόξα, που ως γνωστόν καταλήγουν στο λευκό, τον τοίχο.
Από τ'αυτιά δομούνται κλαριά· αναπτύσσονται δυναμικά και καμπυλωτά ευαίσθητα, ώστε κάθε γωνιά να γεμίζει από μικρά άχρηστα σκατάκια.
Κάθε κλαρί καταλήγει σε ένα ένα σύννεφο ήχου, καθένα από τα οποία αναπαράγει τραγούδια αυστηρά για ιστορίες γυναικών. Το μόνο που εσύ ακούς είναι "μη ξεχάσεις" ενώ τα δάχτυλα του αριστερού χεριού λυγισμένα σε σχήμα που ζητάει άλλο ή δείχνει πως χορεύεις.
Ο νάνος σου δείχνει το τέρμα και σου θυμίζει πως θα περπατήσεις στα νύχια κρατώντας το άχρηστο οικοδόμημα επί κεφαλής. Τον απειλείς πως θα ξυρίσεις τη μάνα που τον πέταξε και θυμάσαι την προηγούμενη τιμωρία του, το μαύρο καναπέ.
Άρα, στα νύχια και φέτος.


http://bit.ly/rnQk6v











Κατευόδια και όχι ευχές

[...]

Έχω μιαν άχρηστη γκρίνια,
τα μαύρα σκαρπίνια,
που πήρα στη φτήνια
γι'αυτό το χορό
θα τα κρεμάσω για κράχτη,
ψηλά από το φράχτη,
για σένα-για σένα,μωρό

Έχω έναν άχρηστο ήχο,
τον ρίχνω στον τοίχο
μαζί με το στίχο,
να δει την αυγή

Όταν το βάζεις στα πόδια,
με τι κατευόδια,
τι άχρηστα λόγια,
φορτώνει κανείς τη φυγή

[...]











Παιδί μου, ανάσανε

Με την πρώτη αίσθηση νέας μέρας, η επιθυμία για απομάκρυνση από τα μίζερα.
Εκεί βρίσκεται η μεγάλη λούμπα της επαφής, "κατάλαβα γρήγορα και προχωράω μόνος".
Το μυαλό κατασκευάζει την πραγματικότητά του από τις πρώτες ακόμα λέξεις του άλλου, αρνούμενο να παρακολουθήσει με κανόνες έξω από τους δικούς του. Υποθετικά και εσωτερικά μεγαλόφωνα δημιουργεί κάτι μεγαλοπρεπές, ένα "άλλο" γύρω και πορεύεσαι με ασπίδα τον ξεχωριστό λογισμό.
Θα πρέπει όμως να θυμάσαι τη λειτουργία της ασπίδας, την προστασία και την έλλειψη. Με την αντίληψη ελλιπή στα σημεία, με ένα ζευγάρι μάτια μηδενικά ανεκτικά στο (ακόμα πιο) δύσκολο, η επιτόπια φυγή είναι το μόνο όπλο απέναντι στον πόλεμο του "θα σε πάρω τηλέφωνο μετά".
Εδώ το μικροπρεπές περιέχει πολλά, το αδιάφορο γίνεται μανιέρα και η πλάτη πέφτει σε συμβολική απεικόνιση. Η ειρωνεία τους ίσως κρύβει τη μεγάλη ανάγκη για οικειοποίηση.
Αν έχεις να κοιτάς ψηλά, τινάζεις το χώμα από τα πόδια, δεν το κάνεις αφορμή για μπινελίκι και φθορά.



http://bit.ly/nebUel