Πάτερ υμών

[...]
Well I ran to the rock, please hide me
But the rock cried out, I can't hide you
The rock cried out, I ain't gonna hide you, guy

What's the matter with you, rock?
Don't you see I need you, rock?

Lord, Lord, Lord

So I ran to the river, it was bleedin'
I ran to the sea, it was bleedin'
So I ran to the river, it was boilin'
I ran to the sea, it was boilin'
So I ran to the Lord, please hide me Lord

Don't you see me down here prayin'?



The Lord said, go to the devil
He said, go to the devil

So I ran to the devil, he was waitin'
I ran to the devil, he was waitin'


All on that day


 I cried: 

 POWER! 


He said, child, where were you
when you oughta been prayin'?
I said,Lord, Lord, hear me prayin'

Sinnerman you oughta be prayin'

Oughta be prayin',Sinnerman
Oughta be prayin',

All on that day.
[...]
Nina Simone - Sinnerman


http://www.flickr.com/photos/jrabthearab/2419372307/









Έλα καλέ τώωωρααα

Σε διάλειμμα από σώψυχα έχω ενστάσεις αποχής εποχής. 
Βλέπω πράγματα που θα έπρεπε να έχουν λήξει το '97-το πολύ '99 μαζί με τους "Και οι παντρεμένοι έχουν ψυχή".
Να μας έχει βρει δηλαδή το millenium σε νέα φάση κι έτσι.

Είναι τρομακτικό να βλέπεις τον κόσμο να πίνει φραπέ
Τον ανακαλύψαμε, τον ήπιαμε με ψηλοκάβαλα LEVI's 501 κάτι άνοιξες σε αυλές, μετά λίγη Πρωτοψάλτη με την καούκα, κάναμε αντάρτικο και στο Χάραμα με τη Γαλάνη και μετά πέσαμε για μεσημεριανό ύπνο. Κάπου εκεί θα έπρεπε να είχε τελειώσει αυτή η αηδία.

Ο σωστός ο κόσμος ΔΕΝ κάνει δίαιτες, ΔΕΝ χρησιμοποιεί υποκατάστατα ζάχαρης και ΔΕΝ τρώει υγιεινά. Νew age σημαίνει ροπή προς την παχυσαρκία. Άντε πήγαινε ένα γυμναστήριο, αλλά μη μου διαλύεις αξίες όπως McDonald's, τυρόπιτες, πατατάκια, πίτσες 4x4 και οικογενειακό παγωτό μετά. Και το ίδιο βράδυ να βγαίνεις για φαγητό, γιατί δεν έχει νόημα να βγαίνουμε πλέον για καφέδες. Πλέον πάμε σε μαγαζιά μόνο για να ξέρουμε πιο έχει καλό club και άντε κάποιες φορές για κανα ποτό.

Επίσης, σήμερα δεν αυτοκτονούμε. Μπορεί να έχεις τη μαύρη τη καντίφλα σου, αλλά δεν πέφτεις σε γραμμές τρένου για κανένα λόγο, δεν κόβεις φλέβες, γενικά ζεις με την κατάθλιψη (που κατάθλιψη δεν έχεις απλά μια πεσαμάρα) και κάνεις blog. Ή έστω polyvore.

Δεν έχουμε καθαρές τσάντες. Αν ως φοιτητής δεν έχεις βρεθεί με ένα στρώμα σοκολάτας κι από κάτω να ξεκινάει το ύφασμα στον πάτο της τσάντας σου, δε σ'αγαπώ. Αποδείξεις από everest, Γρηγόρηδες και Μερακλήδες πρέπει να πιάνουν περισσότερο χώρο από τα λεφτά στο πορτοφόλι σου.

Ασχολείσαι με το χορό, βλέπεις ποδόσφαιρο ή ασχολείσαι με αυτό;(κάποιοι τραγίλοι κάνουν ακόμα και στίβo!). Καλέ είναι δυνατόν; Άντε και πήδηξες το εμπόδιο, πέρασες το σκάμμα με την άμμο, τερμάτισες πρώτος, κέρδισε η ομαδάρα. 
Και μετά τι;

Άμα τα κάνεις όλα αυτά και (καλά εδώ κλατάρω) πιστεύεις ότι δίκαια κόπηκε η "Σκυλίσια Ζωή", ΠΕΣ "ΨΩΛΗ".
Φάε τώρα την υπόλοιπη τούρτα από το ψυγείο, άκου λίγη Σαμίου και μη διανοηθείς να (ξανα)φορέσεις ΠΟΤΕ αμάνικο (άααλλο αυτό).

Υ.Γ.:Το να πεθάνουν κάτι σάβανα, υπεύθυνα για εγκλήματα τύπου "Ρόδα,τσόντα και κοπάνα" χιουμοράκι και "Κούλα, πολύ κωλόπαιδο ο Κυριάκος" ατάκες, θα έπρεπε να είναι βασικό μας θέμα. 
Στάθη ΨάλτηΕλένη ΦιλίνηΚατερίνα ΓιουλάκηΣεφερλή, Τόνυ ΆντονυΣόφι ΖανίνουΑθηνά Μαυρομάτη και σχεδόν όλε θίασε του "Γελών λαβέ", σας έδειξε τον δρόμο ο Μουστάκας. Για πάμε να χαιρετιόμαστε.

εικόνα 1.Η εικονιζόμενη κυρία πίνει φραπέ γλυκό γάλα










Ride the bloody pink horse

Πόσο εύκολο να καλύπτεις τις επιθυμίες των άλλων και πόσο δύσκολο τις δικές σου. Χάρη συμβαδίσματος.
Συνήθως καταλαβαίνεις με λίγη προσπάθεια, τι περιμένουν από σένα, τι απαιτείται εκ των συνθηκών.
Με καθόλου προσπάθεια μαθαίνεις τι εσύ χρειάζεσαι-η μόνη προσπάθεια που θα καταβάλεις είναι να χωρέσεις σε έναν πίνακα, που απεικονίζει ένα άλογο να τρέχει, έναν τσιγγάνο ανάμεσα στα δόντια του. Να πετύχεις τον συνδυασμό επιθυμιών και αν αταίριαστες να ακολουθήσεις τη "γραμμή" που παίρνεις. Παιχνιδάκι. Και συνήθεια.
Γι'αυτό ορίζεσαι ως ικανός να χωρέσεις μέχρι και τρεις τσιγγάνους, ακόμα και σπάζοντας κάποια δόντια από το άλογο.
Όταν όμως εκείνο θα αρχίσει να πονάει, θα πρέπει να σταματήσεις, για να μη σου επιτεθεί.
Εκεί μιλάς ενοχλητικά για τα όριά σου.
Σε ακόμα πιο υβριστικό τόνο εκφράζεις επιθυμίες για τις οποίες ζητάς συγγνώμη την άλλη μέρα το πρωί.
Όλο αυτό το σύστημα όμως έχει λήξη. Άγνωστη χρονικά, απόλυτα κατανοητή αισθητικά. Και με την αίσθησή της, αρχίζεις να επαίρεσαι μιλώντας για τις επιθυμίες σου. Δύσκολο αλισβερίσι. Αιματηρό. Και άντε να εξηγείς, πως φταίει το άλογο και όχι εσύ.
Εντάξει, εδώ έχεις την ευεργεσία της παραίτησης.
Να κοιμάσαι όταν οι άλλοι ξυπνούν, να προβάλλεις αντικειμενικά κριτήρια απόστασης σε μία ηδυπαθέστατη απόσυρση.
Με μικρές εξαιρέσεις.
Και εκεί πιστεύεις πως βρίσκεσαι κοντά στην ολοκλήρωση. Αισθήματα απελευθέρωσης, στοργής και κατανόησης προς εσένα, αντίδρασης και επίθεσης προς τους άλλους.
Δικαίωση. Ποια δικαίωση ; Αυτή που θα ερχόταν, αν χόραγες μέσα στο στόμα του αλόγου παραπάνω από τέσσερις τσιγγάνους, να σπάσεις τα δόντια του, να υποφέρει, να μην αισθάνεται τη γνάθο του πια από την αιμοραγία, αλλά να είναι σφιχτά δεμένο τόσο, που να του επιτρέπεις μόνο να κλαίει.
Έτσι έχει συνηθίσει. Κρίμα.
Και ήταν τόσο φινετσάτο το κολιέ με τις επιθυμίες στη βιτρίνα. Δεμένες με χαμόγελα και αγγίγματα λύτρωσης.
Βέβαια ποτέ δεν έμαθες, πώς θα ήταν όταν έβγαινε από εκεί, έμπαινε σε ένα χάρτινο πακέτο και το είχες καθημερινά αφόρετο δίπλα σου.
 

"Τι είναι αυτό; ρώτησε εκείνη. Α, τα ζαφείρια...Ναι, εκείνο το κόσμημα. 
Τι καλός που είσαι!... Για πες μου, αγάπη μου, νομίζεις πως είναι το ίδιο; Στην βιτρίνα ήταν πιο εντυπωσιακό".
Εμίλ Ζολά,Νανά
τιμή:€1

http://www.flickr.com/photos/tomdanvers/3896049485/sizes/z/in/photostream/ 









Στην υγειά σας,demie


"...σ'αυτά,που σ'όσους τα'μαθα τα ξέχασαν μετά"






Les Parapluies de Cherbourg

http://www.youtube.com/watch?v=EAs3rdYcyj8










Τέλος εποχής III / Goose blues


[...]Και αποφάσισαν να κοιμηθούν. Η ζέστη ήταν τόση, που έπρεπε να ξαπλώσουν αναγκαστικά στο καπό-δεν γινόταν μέσα. Η μεταξύ αναταραχή αποκατεστημένη αλλά εκεί. Κοιμήθηκε γρήγορα. Τώρα σειρά του να προσπαθήσει να τα καταφέρει.
(καθρέφτης στον καθρέφτη-τέσσερα βάθη, όνειρο)

Πρώτα στα αδέρφια του, δύο δάκρυα και οκτώ σταγόνες αίμα. 
Ο ένας έκοψε το χέρι του και του το έδωσε και η άλλη κρεμάστηκε χαμογελώντας.
Στον άμεσο πρόγονο, ένα χτύπημα στην πλάτη και ειρωνικό χαμόγελο. Πυροβολήθηκε.
Εκπρόσωπος μήτρας τώρα. Το τραγούδι τους και φιλί. Κράτησε την ανάσα της όσο έκλαιγε και πνίγηκε. 
Τους έβλεπε με λύπη του.
Και πίσω στο πρώτο σπέρμα. Εδώ χαιρέκακος. Τον απείλησε με μαχαίρι χωρίς ψυχραιμία. Κάρφωσε εκών το χέρι του στη μύτη, μάτωσε και τον υποχρέωσε να γεμίσει το στόμα του αίμα πετώντας το κάτω.
Του άνοιξε την πόρτα με το πλατύτερο χαμόγελο που είχε. Πληγωμένος από τα προηγούμενα και χωρίς μάτια.



Ένιωσε να βιάζουν τη Δέσποινα. Πετάχτηκε από την ενοχή της αδιαφορίας του, τέσσερις μήνες μετά.[...]


http://www.youtube.com/watch?v=-rLwGc12M2s&feature=related
http://www.flickr.com/photos/mcheras/4176771597/sizes/z/in/photostream/






Always mind the gap

"Άφησέ μου τέτοια πόρτα, ώστε να μπορώ ν'αντέξω τόσο όσο περιμένουμε".


"Ντροπή για μένα ό,τι κάνω κι ό,τι λέω·
κι εσύ τ'ανάξιο ν'αγαπάς,το αμελητέο".
William Shakespeare,25 σονέτα,LXXIL









Αυτό που απέναντι μπορεί να μας περάσει

Δεν είχες επικοινωνία μαζί του. Βρισκόταν απέναντι, που πάντα ήξερες πως δεν θα πας. Από τη στιγμή που πέρασε,τα δρομολόγια ήταν σπάνια, ολιγομελή και αταίριαστα.
Κάθε μέρα συνέλεγε πεταλούδες. Εκτροφέας πεταλούδων, λοιπόν.
Τρέφονταν με ιστορίες που τις παρουσίαζε τόσο λάθος, ώστε να δείχνει πως έχει μία ζωή διδακτική, ξεκινώντας χαμηλά και λάθος και καταλήγοντας σοφά. Αυτή ήταν η καταδίκη που έκρυβε: η από την αρχή σοφία.
Μια μέρα, καθώς έμπαινες στο λεωφορείο, βρήκες ένα σκονισμένο φτερό στο τσεπάκι σου. Και το αριστερό σου πόδι ψιλοβρεγμένο.



http://www.flickr.com/photos/shalindria1981/3615607420/









Η αμείλικτη ευεργεσία της σιωπής

(Γ.Ρίτσος)
Homesick ή αλλιώς ροή χρόνου χωρίς υπόσχεση για κρεσέντο.
Ο εαυτός σου είναι βάρος, δεν έχει ανάγκες, μόνο να σε απορρυθμίσουν μπορούν προς την προσωπική σου θέωση.
Η σιωπή. Η αντίθεση προς το λόγο και το έργο και η απαραίτητη προϋπόθεση για να δημιουργηθούν.
Δεν αξίζει αυτή η προσπάθεια να διακοπεί από αστικούς χαμερπείς ήχους, το χτύπημα του τηλεφώνου, την επαφή.
Μόνο από το μεγαλείο μιας παγανιστικής τελετής.

Οι πρόγονοι και όσοι το αξίζουν βρίσκονται σε κυκλικό σχήμα γύρω σου και εσύ προσπαθείς να μιλήσεις εξηγώντας τους λόγους που σε κάνουν να δικαιούσαι να μπεις στην κάστα τους.
Η μουσική είναι δυνατά, εσύ φύσει βωβός και πρέπει σαν σε παράσταση να δείξεις όσα θα έγραφες. Ποτέ δεν θα μίλαγες. Τεμαχίζεις το κεφάλι σου σε κομμάτια τόσα και τέτοια, που ο καθένας να μπορεί να κρατήσει ένα, το πιο ταιριαστό γι'αυτόν. Αλλά κρατάς ένα μικρό, αυτό της ανάμνησης, που θα σου επιτρέψει να τους αφανίσεις όλους. Δεν θα χρησιμοποιήσεις το εύκολο όπλο σου.
Ξαπλώνεις στο έδαφος προσποιούμενος θάνατο και αφουγκράζεσαι τους καημούς τους, τις αδυναμίες, τα λάθη πριν το άρτιο παρουσιαστικό. Σηκώνεσαι, χαμογελάς, και αφανίζονται γνωρίζοντας.

Επιστροφή στα αντικείμενα. Όλα αποκτούν μάτια και στόμα.
Τα πρώτα δεν θα κλείσουν ποτέ-μόνο θα πάψουν να σε κοιτούν έντονα, όταν ακόμα και η φτηνότερη καρέκλα μπει στη θέση της. Το στόμα τους θα πάψει επίσης τότε. Το ταβάνι σχηματίζει τη διάφανη επιφάνεια ενός άφταστου βυθού και ενώ μπορείς να δεις μέσα από αυτό δεν θέλεις. Θα μείνεις κάτω να ετοιμάσεις την επανάστασή σου.
Θα βγεις έξω και σαρωτικά θα διαλύσεις τα προηγούμενα στα πλάγια και θα πάρεις δύναμη ν' ανεβείς προς τα πάνω.
Πρώτα τα γύρω, μετά ψηλά.
Και θα πολεμήσεις τόσο, όσο χρειαστεί για να καταλάβεις, πως η ουσία της επανάστασης κρύβεται στην κατάκτηση της γνώσης της αξίας του συμβιβασμού.
Παραιτούμενος θα εξυψώνεσαι και παραδομένος θα δικαιωθείς. Τότε υβριστικά θα αρθρώσεις λόγο.

Δυνατή μουσική και φως.








Ευτυχισμένες μέρες

(μια καθυστερημένη εντύπωση)

Μα όλα έχουν να κάνουν με το φευγιό από το "σπίτι σου"
Με το βούλιαγμα στο πιο μέσα, αυτό που πάει να σε καταπιεί αλλά δεν ξέρεις αν θα τα καταφέρει. Θα τα καταφέρει. 
Αλλά δεν θα το δεις. 



Έτσι κι αλλιώς, τίποτα δεν βλέπει, κάθεται σχεδόν ευτυχισμένη για τα καθημερινά, προσποιείται την ευτυχισμένη με την ανδρική μορφή να υπάρχει στο βαθμό που της αξίζει. Και πάλι η γυναίκα να νιώθει, να υποφέρει, να ανταπεξέρχεται. Να μοιάζει να βαδίζει χιλιόμετρα μπροστά ενώ είναι ακίνητη. Είναι το απόλυτο συναίσθημα του εγκλωβισμού. 
Εκεί που η σχέση μπορεί να ονομαστεί μόνο "αποξένωση" αλλά κι ανάγκη. Δεν μπορεί να ζήσει χωρίς αυτόν-αν και δεδομένος είναι η μόνη της ένδειξη ότι υπάρχει.
Είναι τρομακτικό, πώς ένα θέαμα σου παρουσιάζει τα ειλικρινή σκοτάδια όλων. 
Η μετάβαση από το χαμόγελο στη πικρή γεύση-αυτή η αίσθηση σαν να έχεις καταπιεί κάρβουνο σβησμένο και στέκεται ψηλά στον ουρανίσκο-γίνεται αυτόματα επώδυνα. 
Και δεν καταλαβαίνεις αν αυτό που βλέπεις είναι μεγαλειώδες ή χαζομάρα. 
Το σκέφτεσαι όμως μετά. Αξίζει αναφορά άρα. 
Και ψάχνεις να το προσεγγίσεις με reproduction συγκίνησης και κομμένες προτάσεις
Κάτσε τώρα και "δες" το, μαλάκα. Το κακοστημένο, το αντιαισθητικά διαφορετικό αλλά το τόσο ανέπαφα από τεχνικές ενοχλητικό. Το ΚΕΙΜΕΝΟ. Άκου την πώς σφαδάζει στην ανάγνωσή σου.
Και δεν έχει σημασία αν το έδαφος την καταπίνει ή αν αυτή βουλιάζει.
Σημασία έχει η ενσωμάτωση.
Και χαρούμενη συνεχίζει τη μέρα της. Σου.

(Άλλωστε σ'αυτήν την κοψιά δεν υπάρχει έδαφος-χαχα)


"Ευτυχισμένες μέρες",Samuel Beckett,
Μίνα Αδαμάκη,θέατρο ΧΩΡΑ.











It was extraordinary,

Μαλβίνα Κάραλη
(όχι Μαρία-Ελένη Σακκά)