(Γ.Ρίτσος)
Homesick ή αλλιώς ροή χρόνου χωρίς υπόσχεση για κρεσέντο.
Ο εαυτός σου είναι βάρος, δεν έχει ανάγκες, μόνο να σε απορρυθμίσουν μπορούν προς την προσωπική σου θέωση.
Η σιωπή. Η αντίθεση προς το λόγο και το έργο και η απαραίτητη προϋπόθεση για να δημιουργηθούν.
Δεν αξίζει αυτή η προσπάθεια να διακοπεί από αστικούς χαμερπείς ήχους, το χτύπημα του τηλεφώνου, την επαφή.
Μόνο από το μεγαλείο μιας παγανιστικής τελετής.
Οι πρόγονοι και όσοι το αξίζουν βρίσκονται σε κυκλικό σχήμα γύρω σου και εσύ προσπαθείς να μιλήσεις εξηγώντας τους λόγους που σε κάνουν να δικαιούσαι να μπεις στην κάστα τους.
Η μουσική είναι δυνατά, εσύ φύσει βωβός και πρέπει σαν σε παράσταση να δείξεις όσα θα έγραφες. Ποτέ δεν θα μίλαγες. Τεμαχίζεις το κεφάλι σου σε κομμάτια τόσα και τέτοια, που ο καθένας να μπορεί να κρατήσει ένα, το πιο ταιριαστό γι'αυτόν. Αλλά κρατάς ένα μικρό, αυτό της ανάμνησης, που θα σου επιτρέψει να τους αφανίσεις όλους. Δεν θα χρησιμοποιήσεις το εύκολο όπλο σου.
Ξαπλώνεις στο έδαφος προσποιούμενος θάνατο και αφουγκράζεσαι τους καημούς τους, τις αδυναμίες, τα λάθη πριν το άρτιο παρουσιαστικό. Σηκώνεσαι, χαμογελάς, και αφανίζονται γνωρίζοντας.
Επιστροφή στα αντικείμενα. Όλα αποκτούν μάτια και στόμα.
Τα πρώτα δεν θα κλείσουν ποτέ-μόνο θα πάψουν να σε κοιτούν έντονα, όταν ακόμα και η φτηνότερη καρέκλα μπει στη θέση της. Το στόμα τους θα πάψει επίσης τότε. Το ταβάνι σχηματίζει τη διάφανη επιφάνεια ενός άφταστου βυθού και ενώ μπορείς να δεις μέσα από αυτό δεν θέλεις. Θα μείνεις κάτω να ετοιμάσεις την επανάστασή σου.
Θα βγεις έξω και σαρωτικά θα διαλύσεις τα προηγούμενα στα πλάγια και θα πάρεις δύναμη ν' ανεβείς προς τα πάνω.
Πρώτα τα γύρω, μετά ψηλά.
Και θα πολεμήσεις τόσο, όσο χρειαστεί για να καταλάβεις, πως η ουσία της επανάστασης κρύβεται στην κατάκτηση της γνώσης της αξίας του συμβιβασμού.
Παραιτούμενος θα εξυψώνεσαι και παραδομένος θα δικαιωθείς. Τότε υβριστικά θα αρθρώσεις λόγο.
Δυνατή μουσική και φως.
Homesick ή αλλιώς ροή χρόνου χωρίς υπόσχεση για κρεσέντο.
Ο εαυτός σου είναι βάρος, δεν έχει ανάγκες, μόνο να σε απορρυθμίσουν μπορούν προς την προσωπική σου θέωση.
Η σιωπή. Η αντίθεση προς το λόγο και το έργο και η απαραίτητη προϋπόθεση για να δημιουργηθούν.
Δεν αξίζει αυτή η προσπάθεια να διακοπεί από αστικούς χαμερπείς ήχους, το χτύπημα του τηλεφώνου, την επαφή.
Μόνο από το μεγαλείο μιας παγανιστικής τελετής.
Οι πρόγονοι και όσοι το αξίζουν βρίσκονται σε κυκλικό σχήμα γύρω σου και εσύ προσπαθείς να μιλήσεις εξηγώντας τους λόγους που σε κάνουν να δικαιούσαι να μπεις στην κάστα τους.
Η μουσική είναι δυνατά, εσύ φύσει βωβός και πρέπει σαν σε παράσταση να δείξεις όσα θα έγραφες. Ποτέ δεν θα μίλαγες. Τεμαχίζεις το κεφάλι σου σε κομμάτια τόσα και τέτοια, που ο καθένας να μπορεί να κρατήσει ένα, το πιο ταιριαστό γι'αυτόν. Αλλά κρατάς ένα μικρό, αυτό της ανάμνησης, που θα σου επιτρέψει να τους αφανίσεις όλους. Δεν θα χρησιμοποιήσεις το εύκολο όπλο σου.
Ξαπλώνεις στο έδαφος προσποιούμενος θάνατο και αφουγκράζεσαι τους καημούς τους, τις αδυναμίες, τα λάθη πριν το άρτιο παρουσιαστικό. Σηκώνεσαι, χαμογελάς, και αφανίζονται γνωρίζοντας.
Επιστροφή στα αντικείμενα. Όλα αποκτούν μάτια και στόμα.
Τα πρώτα δεν θα κλείσουν ποτέ-μόνο θα πάψουν να σε κοιτούν έντονα, όταν ακόμα και η φτηνότερη καρέκλα μπει στη θέση της. Το στόμα τους θα πάψει επίσης τότε. Το ταβάνι σχηματίζει τη διάφανη επιφάνεια ενός άφταστου βυθού και ενώ μπορείς να δεις μέσα από αυτό δεν θέλεις. Θα μείνεις κάτω να ετοιμάσεις την επανάστασή σου.
Θα βγεις έξω και σαρωτικά θα διαλύσεις τα προηγούμενα στα πλάγια και θα πάρεις δύναμη ν' ανεβείς προς τα πάνω.
Πρώτα τα γύρω, μετά ψηλά.
Και θα πολεμήσεις τόσο, όσο χρειαστεί για να καταλάβεις, πως η ουσία της επανάστασης κρύβεται στην κατάκτηση της γνώσης της αξίας του συμβιβασμού.
Παραιτούμενος θα εξυψώνεσαι και παραδομένος θα δικαιωθείς. Τότε υβριστικά θα αρθρώσεις λόγο.
Δυνατή μουσική και φως.
