(μια καθυστερημένη εντύπωση)
Μα όλα έχουν να κάνουν με το φευγιό από το "σπίτι σου".
Με το βούλιαγμα στο πιο μέσα, αυτό που πάει να σε καταπιεί αλλά δεν ξέρεις αν θα τα καταφέρει. Θα τα καταφέρει.
Αλλά δεν θα το δεις.
Έτσι κι αλλιώς, τίποτα δεν βλέπει, κάθεται σχεδόν ευτυχισμένη για τα καθημερινά, προσποιείται την ευτυχισμένη με την ανδρική μορφή να υπάρχει στο βαθμό που της αξίζει. Και πάλι η γυναίκα να νιώθει, να υποφέρει, να ανταπεξέρχεται. Να μοιάζει να βαδίζει χιλιόμετρα μπροστά ενώ είναι ακίνητη. Είναι το απόλυτο συναίσθημα του εγκλωβισμού.
Εκεί που η σχέση μπορεί να ονομαστεί μόνο "αποξένωση" αλλά κι ανάγκη. Δεν μπορεί να ζήσει χωρίς αυτόν-αν και δεδομένος είναι η μόνη της ένδειξη ότι υπάρχει.
Είναι τρομακτικό, πώς ένα θέαμα σου παρουσιάζει τα ειλικρινή σκοτάδια όλων.
Η μετάβαση από το χαμόγελο στη πικρή γεύση-αυτή η αίσθηση σαν να έχεις καταπιεί κάρβουνο σβησμένο και στέκεται ψηλά στον ουρανίσκο-γίνεται αυτόματα επώδυνα.
Και δεν καταλαβαίνεις αν αυτό που βλέπεις είναι μεγαλειώδες ή χαζομάρα.
Το σκέφτεσαι όμως μετά. Αξίζει αναφορά άρα.
Και ψάχνεις να το προσεγγίσεις με reproduction συγκίνησης και κομμένες προτάσεις.
Κάτσε τώρα και "δες" το, μαλάκα. Το κακοστημένο, το αντιαισθητικά διαφορετικό αλλά το τόσο ανέπαφα από τεχνικές ενοχλητικό. Το ΚΕΙΜΕΝΟ. Άκου την πώς σφαδάζει στην ανάγνωσή σου.
Και δεν έχει σημασία αν το έδαφος την καταπίνει ή αν αυτή βουλιάζει.
Σημασία έχει η ενσωμάτωση.
Και χαρούμενη συνεχίζει τη μέρα της. Σου.
Και χαρούμενη συνεχίζει τη μέρα της. Σου.
(Άλλωστε σ'αυτήν την κοψιά δεν υπάρχει έδαφος-χαχα)
"Ευτυχισμένες μέρες",Samuel Beckett,
Μίνα Αδαμάκη,θέατρο ΧΩΡΑ.
