Εκσφενδονίζεσαι χωρίς σημείο εκκίνησης, μόνο τρέχεις δίχως αφετηρία και λήξη.
Σε ύψος οδηγού, στάση καθίσματος, ελλείψει αμαξώματος. Περνάς μπροστά από περιστρεφόμενα ουράνια τόξα, που ως γνωστόν καταλήγουν στο λευκό, τον τοίχο.
Από τ'αυτιά δομούνται κλαριά· αναπτύσσονται δυναμικά και καμπυλωτά ευαίσθητα, ώστε κάθε γωνιά να γεμίζει από μικρά άχρηστα σκατάκια.
Κάθε κλαρί καταλήγει σε ένα ένα σύννεφο ήχου, καθένα από τα οποία αναπαράγει τραγούδια αυστηρά για ιστορίες γυναικών. Το μόνο που εσύ ακούς είναι "μη ξεχάσεις" ενώ τα δάχτυλα του αριστερού χεριού λυγισμένα σε σχήμα που ζητάει άλλο ή δείχνει πως χορεύεις.
Ο νάνος σου δείχνει το τέρμα και σου θυμίζει πως θα περπατήσεις στα νύχια κρατώντας το άχρηστο οικοδόμημα επί κεφαλής. Τον απειλείς πως θα ξυρίσεις τη μάνα που τον πέταξε και θυμάσαι την προηγούμενη τιμωρία του, το μαύρο καναπέ.
Άρα, στα νύχια και φέτος.
Σε ύψος οδηγού, στάση καθίσματος, ελλείψει αμαξώματος. Περνάς μπροστά από περιστρεφόμενα ουράνια τόξα, που ως γνωστόν καταλήγουν στο λευκό, τον τοίχο.
Από τ'αυτιά δομούνται κλαριά· αναπτύσσονται δυναμικά και καμπυλωτά ευαίσθητα, ώστε κάθε γωνιά να γεμίζει από μικρά άχρηστα σκατάκια.
Κάθε κλαρί καταλήγει σε ένα ένα σύννεφο ήχου, καθένα από τα οποία αναπαράγει τραγούδια αυστηρά για ιστορίες γυναικών. Το μόνο που εσύ ακούς είναι "μη ξεχάσεις" ενώ τα δάχτυλα του αριστερού χεριού λυγισμένα σε σχήμα που ζητάει άλλο ή δείχνει πως χορεύεις.
Ο νάνος σου δείχνει το τέρμα και σου θυμίζει πως θα περπατήσεις στα νύχια κρατώντας το άχρηστο οικοδόμημα επί κεφαλής. Τον απειλείς πως θα ξυρίσεις τη μάνα που τον πέταξε και θυμάσαι την προηγούμενη τιμωρία του, το μαύρο καναπέ.
Άρα, στα νύχια και φέτος.
http://bit.ly/rnQk6v
