Λες και υπάρχουν δύο είδη μελαγχολίας.
Το πρώτο είναι το ευτυχές. Είναι η μελαγχολία της μουσικής, του κεριού, των δακρύων. Που είσαι κάπως-θυμάσαι κάτι, λυπάσαι (για) κάτι, νιώθεις στερημένος, ξεκομμένος, μόνος σου. Έχει όμως και το στοιχείο της άμεσης εξόδου. Όπως και να'σαι, ένα τραγουδάκι, ένα τηλέφωνο, μια καλή ατάκα ή η ανάγκη να επιστρέψεις στη ροή σε βγάζει μέσα να γελάς, να σκουπίζεις δάκρυα και να τρως σοκολάτα για την πίκρα στη γλώσσα. Με δυο λόγια, ξεπερνάς.
Είναι η μελαγχολία του cinema. Φαρδιά πουλόβερ, sitcom γλυκόπικρο χιουμοράκι και φιλικές αγκαλίτσες.
Το δεύτερο, ανείπωτο. Δεν αξίζει το κλάμα-δεν φτάνει, πρέπει να βγάλεις έξω το συκώτι σου και να το τρυπάς, για να δείξεις στον εαυτό σου τον πόνο που σου φέρνει το γαμημένο μυαλό. Δεν ξεπερνάς εκεί, απλά αφήνεσαι και κοιτάς το κενό χωρίς να απαντάς και πατώντας "Αθόρυβο" στην κάθε κλήση. Σε κάθε είδους κλήση. Δεν υπάρχεις εσύ καλά-καλά, θα δικαιολογήσεις την ύπαρξη άλλου ;
Όλα κινούνται σε απόλυτη σίγαση. Ανοίγουν τα στόματα και ουρλιάζουν, το αυτοκίνητο μπροστά σου φρενάρει και δεν ακούς κάτι, τρέχεις να μπεις στον δικό σου χώρο ενσωμάτωσης. Να χαθείς για σένα.
Δεν έχει νόημα να μιλήσεις, δεν έχει νόημα να ψάξεις λόγους, δεν αντέχεις να τους δεις και γι'αυτό ποτέ δεν θα τους μάθεις. Εδώ δεν έχει αγκαλίτσες. Έχει πτώση, φθορά, παράλυση. Όριο -πώς το λένε. Θα σηκωθείς από την καρέκλα, επειδή βαρέθηκες να πεθαίνεις- όχι γιατί πρέπει να κάνεις κάτι. Το πρέπει αυτού του βάθους δεν πολεμιέται. Απλά κουράζεσαι να πέφτεις και πας στις "Αναπάντητες".
Υ.Γ.: Αφού δεν το "έπνιξες".
Το πρώτο είναι το ευτυχές. Είναι η μελαγχολία της μουσικής, του κεριού, των δακρύων. Που είσαι κάπως-θυμάσαι κάτι, λυπάσαι (για) κάτι, νιώθεις στερημένος, ξεκομμένος, μόνος σου. Έχει όμως και το στοιχείο της άμεσης εξόδου. Όπως και να'σαι, ένα τραγουδάκι, ένα τηλέφωνο, μια καλή ατάκα ή η ανάγκη να επιστρέψεις στη ροή σε βγάζει μέσα να γελάς, να σκουπίζεις δάκρυα και να τρως σοκολάτα για την πίκρα στη γλώσσα. Με δυο λόγια, ξεπερνάς.
Είναι η μελαγχολία του cinema. Φαρδιά πουλόβερ, sitcom γλυκόπικρο χιουμοράκι και φιλικές αγκαλίτσες.
Το δεύτερο, ανείπωτο. Δεν αξίζει το κλάμα-δεν φτάνει, πρέπει να βγάλεις έξω το συκώτι σου και να το τρυπάς, για να δείξεις στον εαυτό σου τον πόνο που σου φέρνει το γαμημένο μυαλό. Δεν ξεπερνάς εκεί, απλά αφήνεσαι και κοιτάς το κενό χωρίς να απαντάς και πατώντας "Αθόρυβο" στην κάθε κλήση. Σε κάθε είδους κλήση. Δεν υπάρχεις εσύ καλά-καλά, θα δικαιολογήσεις την ύπαρξη άλλου ;
Όλα κινούνται σε απόλυτη σίγαση. Ανοίγουν τα στόματα και ουρλιάζουν, το αυτοκίνητο μπροστά σου φρενάρει και δεν ακούς κάτι, τρέχεις να μπεις στον δικό σου χώρο ενσωμάτωσης. Να χαθείς για σένα.
Δεν έχει νόημα να μιλήσεις, δεν έχει νόημα να ψάξεις λόγους, δεν αντέχεις να τους δεις και γι'αυτό ποτέ δεν θα τους μάθεις. Εδώ δεν έχει αγκαλίτσες. Έχει πτώση, φθορά, παράλυση. Όριο -πώς το λένε. Θα σηκωθείς από την καρέκλα, επειδή βαρέθηκες να πεθαίνεις- όχι γιατί πρέπει να κάνεις κάτι. Το πρέπει αυτού του βάθους δεν πολεμιέται. Απλά κουράζεσαι να πέφτεις και πας στις "Αναπάντητες".
Υ.Γ.: Αφού δεν το "έπνιξες".
