...για να "παίξει" το "από καρδιάς".
(δεν είναι ένα σωστό κείμενο)
Είναι οριακές οι σκέψεις, που ακολουθούν την θέαση κάθε transexual. Παρατηρώντας αυτά τα extravagant πρόσωπα, βαμμένα, χτενισμένα και με σκηνοθετημένες αντιδράσεις, διαπιστώνεις δύο όψεις: την απαισιοδοξία της γνώσης και την αισιοδοξία της βούλησης-αλλιώς-τη δικαίωση της επιλογής αλλά με το κόστος της ποτέ ένταξης. Πρόκειται για πρόσωπα σχεδόν ιερά, που συνενώνουν το φανατικά ξεχωρισμένο, τις δύο φύσεις. Είναι άτομα που έχουν πληγωθεί όσο λίγα και γι'αυτό μπορούν να γίνουν οι σκληρότεροι δολοφόνοι ή οι πιο τρυφερές μητέρες.
Ξέρεις, η σκληρότητα στην πραγματική της υφή ή σε παίρνει μαζί της και την καρπώνεσαι ή της γυρνάς την πλάτη, γιατί την σιχάθηκες. Χιούμορ άπλετο. Ο συνδυασμός αυτός, η ερμαφρόδιτη κατάληξη, αγγίζει ιδιαίτερα έξυπνες χορδές της σκέψης απαλλαγμένος από στεγανά, σύνδρομα και complex "προώθησης" της κατάλληλης κατά φύλο συμπεριφοράς.
Άλλες αλήθειες, άκομψες και με πούπουλα.
Στρέλλα:
Είναι συγκλονιστικό το μήνυμα, που φέρει η δεύτερη ανάγνωση της ιστορίας. Πέρα από τις φαινομενικά άρρωστες πτυχές του δράματος υπάρχει διατυπωμένος δειλά ο πιο καθαρός ορισμός της αγάπης:
Ένας πατέρας λατρεύει το παιδί του με κάθε τρόπο: δολοφονεί για το γιο του, ψάχνει για το χαμένο του παιδί, κάνει έρωτα με το ίδιο πρόσωπο, που έχει άλλη όψη.
Αλλά είναι το ίδιο. Φεύγει και επιστρέφει καθιστώντας τον κύκλο της σχέσης τους φαύλο μα πλήρη. Πλήρης έρωτας και αγάπη. Περίεργη αγάπη, πρωτόγονη.
Η μόνη που μπορεί να κάνει το χύσιμο και την καύλα να ισοδυναμούν με κορυφώσεις της αρχαίας τραγωδίας.
Τίποτα το ξεπερασμένο. Όταν ξεκινάς από το παρά φύση, εκτός από μία εμετική άποψη για τα πράγματα, αποκτάς και μία αλλόκοτη σοφία. Μία γνώση απλή και άφταστη-την πτώση. Τόσο, που να θυμίζει άνθρωπο. Λατρεύεις αυτές τις υπάρξεις, όταν κραυγάζουν στις ΚΟΥΚΛΕΣ "chinque milla" για την αστεία και πρωτότυπη όψη τους.
Πόσο μπορείς όμως να τις λατρέψεις το πρωί, με ανακατεμένα extensions και στύση;;
(δεν είναι ένα σωστό κείμενο)
Είναι οριακές οι σκέψεις, που ακολουθούν την θέαση κάθε transexual. Παρατηρώντας αυτά τα extravagant πρόσωπα, βαμμένα, χτενισμένα και με σκηνοθετημένες αντιδράσεις, διαπιστώνεις δύο όψεις: την απαισιοδοξία της γνώσης και την αισιοδοξία της βούλησης-αλλιώς-τη δικαίωση της επιλογής αλλά με το κόστος της ποτέ ένταξης. Πρόκειται για πρόσωπα σχεδόν ιερά, που συνενώνουν το φανατικά ξεχωρισμένο, τις δύο φύσεις. Είναι άτομα που έχουν πληγωθεί όσο λίγα και γι'αυτό μπορούν να γίνουν οι σκληρότεροι δολοφόνοι ή οι πιο τρυφερές μητέρες.
Ξέρεις, η σκληρότητα στην πραγματική της υφή ή σε παίρνει μαζί της και την καρπώνεσαι ή της γυρνάς την πλάτη, γιατί την σιχάθηκες. Χιούμορ άπλετο. Ο συνδυασμός αυτός, η ερμαφρόδιτη κατάληξη, αγγίζει ιδιαίτερα έξυπνες χορδές της σκέψης απαλλαγμένος από στεγανά, σύνδρομα και complex "προώθησης" της κατάλληλης κατά φύλο συμπεριφοράς.
Άλλες αλήθειες, άκομψες και με πούπουλα.
Στρέλλα:
Είναι συγκλονιστικό το μήνυμα, που φέρει η δεύτερη ανάγνωση της ιστορίας. Πέρα από τις φαινομενικά άρρωστες πτυχές του δράματος υπάρχει διατυπωμένος δειλά ο πιο καθαρός ορισμός της αγάπης:
Ένας πατέρας λατρεύει το παιδί του με κάθε τρόπο: δολοφονεί για το γιο του, ψάχνει για το χαμένο του παιδί, κάνει έρωτα με το ίδιο πρόσωπο, που έχει άλλη όψη.
Αλλά είναι το ίδιο. Φεύγει και επιστρέφει καθιστώντας τον κύκλο της σχέσης τους φαύλο μα πλήρη. Πλήρης έρωτας και αγάπη. Περίεργη αγάπη, πρωτόγονη.
Η μόνη που μπορεί να κάνει το χύσιμο και την καύλα να ισοδυναμούν με κορυφώσεις της αρχαίας τραγωδίας.
Τίποτα το ξεπερασμένο. Όταν ξεκινάς από το παρά φύση, εκτός από μία εμετική άποψη για τα πράγματα, αποκτάς και μία αλλόκοτη σοφία. Μία γνώση απλή και άφταστη-την πτώση. Τόσο, που να θυμίζει άνθρωπο. Λατρεύεις αυτές τις υπάρξεις, όταν κραυγάζουν στις ΚΟΥΚΛΕΣ "chinque milla" για την αστεία και πρωτότυπη όψη τους.
Πόσο μπορείς όμως να τις λατρέψεις το πρωί, με ανακατεμένα extensions και στύση;;
