Αυτό το λατρεμένο γράφον σαρκίο απάντησε στη δική μου απορία για καταγραφή του ασήμαντου. "Κράτα το άχυρο-θα έρθει ο καιρός του" συνέχισε. Άρα δεν είναι ατομική διαστροφή να σημειώνεις τα όνειρά σου, για να μην τα ξεχάσεις-και να απορείς ίσως.
Υπόθεση: Κόσμος σε θερμοκρασία και κατάσταση τήξης, έδαφος σε ακαθόριστη συνεχή επανάληψη της μορφής του, εικόνες από οικεία μέρη και πρόσωπα άγνωστα αλλά συμμέτοχα. Συμμέτοχα στη δολοφονία τους. Το τέλος του κόσμου με alien και τις διαστροφές τους και -περίεργο για όνειρο-πολύ αίμα. Υποτίθεται πως το επόμενο "θύμα" επιλεγόταν με δέσμες πράσινου φωτός και μετά από αυτή την επιλογή δεν μπορούσε να κάνει τίποτε. Αντικείμενα, που βρίσκονταν εντός του οπτικού του πεδίου, σηκώνονταν συνήθως μέχρι το ύψος του προσώπου του και αιχμηρά όντας, εισέρχονταν στο δέρμα μόνο επώδυνα. Τα μικρά γατζάκια, που κρεμάνε τις κουρτίνες πρόσβαλαν αιματηρά λαιμούς προξενώντας πόνο και αηδία πριν την "ανάληψη". Κουλό.
Η πιο άσχημη αίσθηση;; Το μη αναστρέψιμο. Η ιδέα, ότι δεν μπορείς να αποφύγεις να γίνεις ο επόμενος εκλεκτός των δεσμών, αλλά μπορείς να ελπίζεις, ότι μπορεί ο ορίζοντάς σου να αργήσει να "πρασινίσει". Αυτή η σπαρακτική έννοια της αναμονής για το οδυνηρά αυτονόητο.
Το αίσθημα του θανάτου-η επίγνωση του θανάτου από τον άνθρωπο, από τη στιγμή της γέννησης ακόμα.
Μία γνώση, που μας καθιστά τραγικούς και τρομακτικά ενδιαφέροντες ταυτόχρονα.
Ναι, κάτι μπορεί να σου πει και το "άχυρο", τελικά.
Υπόθεση: Κόσμος σε θερμοκρασία και κατάσταση τήξης, έδαφος σε ακαθόριστη συνεχή επανάληψη της μορφής του, εικόνες από οικεία μέρη και πρόσωπα άγνωστα αλλά συμμέτοχα. Συμμέτοχα στη δολοφονία τους. Το τέλος του κόσμου με alien και τις διαστροφές τους και -περίεργο για όνειρο-πολύ αίμα. Υποτίθεται πως το επόμενο "θύμα" επιλεγόταν με δέσμες πράσινου φωτός και μετά από αυτή την επιλογή δεν μπορούσε να κάνει τίποτε. Αντικείμενα, που βρίσκονταν εντός του οπτικού του πεδίου, σηκώνονταν συνήθως μέχρι το ύψος του προσώπου του και αιχμηρά όντας, εισέρχονταν στο δέρμα μόνο επώδυνα. Τα μικρά γατζάκια, που κρεμάνε τις κουρτίνες πρόσβαλαν αιματηρά λαιμούς προξενώντας πόνο και αηδία πριν την "ανάληψη". Κουλό.
Η πιο άσχημη αίσθηση;; Το μη αναστρέψιμο. Η ιδέα, ότι δεν μπορείς να αποφύγεις να γίνεις ο επόμενος εκλεκτός των δεσμών, αλλά μπορείς να ελπίζεις, ότι μπορεί ο ορίζοντάς σου να αργήσει να "πρασινίσει". Αυτή η σπαρακτική έννοια της αναμονής για το οδυνηρά αυτονόητο.
Το αίσθημα του θανάτου-η επίγνωση του θανάτου από τον άνθρωπο, από τη στιγμή της γέννησης ακόμα.
Μία γνώση, που μας καθιστά τραγικούς και τρομακτικά ενδιαφέροντες ταυτόχρονα.
Ναι, κάτι μπορεί να σου πει και το "άχυρο", τελικά.
