Κι εσύ-όχι; Νομίζω όλοι το κάνουμε.
Την ώρα που όλοι σκέφτονται "θα κοιμάται" και μόνο αυτό δεν κάνεις. Γράφεις, κλαις, ακούς μουσική, καυλώνεις μόνος-η, συγκινείσαι. Για τα υπόλοιπα δεν έχει ανάλυση-τα κάνεις ή όχι. Αλλά η μουσική έχει το δικό της ήχο μεταξύ 3 και 6 π.μ.. Ο ρυθμός δεν είναι ίδιος με τη μέρα, ακόμα και η πιο χαζή μελωδία είναι ένα μάταιο κρεσέντο προς το ολοκληρωμένο τίποτα. Οι μελωδίες ,που διαλέγεις, δεν είναι τυχαία οριακές. Ξεκινάς χαμηλά και κορυφώνεις-όχι σταδιακά, το στάδιο δεν αξίζει ν'ανήκει εδώ. Ανώμαλα, περίεργα, ξένα επιλέγεις τους μελωδικούς συντρόφους σου. Μέχρι που κατακτάς την έκσταση.
Την απόλυτη μουσική.
Και τον μοναδικό λόγο-μία λέξη, ένα στίχο ολόκληρο, μία ασυνήθιστη φράση άξια να γίνει το αυτογνωσιακό quote σου πρόσκαιρα.
Γι'αυτές τις ώρες-όταν η έκσταση είναι τόσο δυνατή, που το χέρι από ώμο μέχρι νύχι παραλύει. Δεν σκέφτεσαι πια το στήσιμο ενοχής του ώμου...δεν κρύβεις...λύνεις την άμυνα και φεύγεις με το ρυθμό του θαύματος. Και δέχεσαι όλα τα ευάλωτα, τις κριτικές, τα προηγούμενα, τα δικά σου...σαν κορόνα της Παπίου στο "Σίδερο". Ανατριχίλα από παρελθόν δεύτερο και μεγάλο.
Μεγάλο, επειδή υπήρξε δεύτερο.
Κι εκεί την συναντάς. Την ηρωίδα. Την πιστή Δεισδαιμόνα, που λες και πρέπει να πεθάνει, για να ακουστεί.
Το απελπιστικά καρτερικό αυτό πρόσωπο, εκεί πάντα, αθόρυβα πάντα, αλήθεια πάντα. Και δεν τραβά βλέμματα-παρά μόνο με το θάνατο. Κραυγάζει,σφαδάζει,στραγγαλίζεται και νιώθεις τη φωνή της να τρέχει κατά μήκος της σπονδυλικής στήλης σου. Να σε παρακαλάει για έλεος κι ας μη φταις. Τόσο, που να φοβάσαι, πως το χέρι της είναι μισό πόντο πάνω από τον ώμο σου, μισό θάνατο μακριά. Και φτιάχνεις την δική σου κραυγή. Ακόμα και με βουβό άνοιγμα στόματος στην κορώνα άλλου. Ακόμα και με κλάμα. Ακόμα και με ύπνο.
Να έχεις κορώνες.
Ν' ακούς και μαζί με το ταξίμι να ρίχνεις αντοχές και ανάσες κάτω σε παλίνδρομη κίνηση απελπισίας ,κραυγάζοντας.
Να φωνάζεις περήφανα για ταπεινές κατ’ άλλους αισθήσεις σε κώδικα δικό σου και ακατανόητο. Μόνο ακατανόητο (μπορείς).
Την ώρα που όλοι σκέφτονται "θα κοιμάται" και μόνο αυτό δεν κάνεις. Γράφεις, κλαις, ακούς μουσική, καυλώνεις μόνος-η, συγκινείσαι. Για τα υπόλοιπα δεν έχει ανάλυση-τα κάνεις ή όχι. Αλλά η μουσική έχει το δικό της ήχο μεταξύ 3 και 6 π.μ.. Ο ρυθμός δεν είναι ίδιος με τη μέρα, ακόμα και η πιο χαζή μελωδία είναι ένα μάταιο κρεσέντο προς το ολοκληρωμένο τίποτα. Οι μελωδίες ,που διαλέγεις, δεν είναι τυχαία οριακές. Ξεκινάς χαμηλά και κορυφώνεις-όχι σταδιακά, το στάδιο δεν αξίζει ν'ανήκει εδώ. Ανώμαλα, περίεργα, ξένα επιλέγεις τους μελωδικούς συντρόφους σου. Μέχρι που κατακτάς την έκσταση.
Την απόλυτη μουσική.
Και τον μοναδικό λόγο-μία λέξη, ένα στίχο ολόκληρο, μία ασυνήθιστη φράση άξια να γίνει το αυτογνωσιακό quote σου πρόσκαιρα.
Γι'αυτές τις ώρες-όταν η έκσταση είναι τόσο δυνατή, που το χέρι από ώμο μέχρι νύχι παραλύει. Δεν σκέφτεσαι πια το στήσιμο ενοχής του ώμου...δεν κρύβεις...λύνεις την άμυνα και φεύγεις με το ρυθμό του θαύματος. Και δέχεσαι όλα τα ευάλωτα, τις κριτικές, τα προηγούμενα, τα δικά σου...σαν κορόνα της Παπίου στο "Σίδερο". Ανατριχίλα από παρελθόν δεύτερο και μεγάλο.
Μεγάλο, επειδή υπήρξε δεύτερο.
Κι εκεί την συναντάς. Την ηρωίδα. Την πιστή Δεισδαιμόνα, που λες και πρέπει να πεθάνει, για να ακουστεί.
Το απελπιστικά καρτερικό αυτό πρόσωπο, εκεί πάντα, αθόρυβα πάντα, αλήθεια πάντα. Και δεν τραβά βλέμματα-παρά μόνο με το θάνατο. Κραυγάζει,σφαδάζει,στραγγαλίζεται και νιώθεις τη φωνή της να τρέχει κατά μήκος της σπονδυλικής στήλης σου. Να σε παρακαλάει για έλεος κι ας μη φταις. Τόσο, που να φοβάσαι, πως το χέρι της είναι μισό πόντο πάνω από τον ώμο σου, μισό θάνατο μακριά. Και φτιάχνεις την δική σου κραυγή. Ακόμα και με βουβό άνοιγμα στόματος στην κορώνα άλλου. Ακόμα και με κλάμα. Ακόμα και με ύπνο.
Να έχεις κορώνες.
Ν' ακούς και μαζί με το ταξίμι να ρίχνεις αντοχές και ανάσες κάτω σε παλίνδρομη κίνηση απελπισίας ,κραυγάζοντας.
Να φωνάζεις περήφανα για ταπεινές κατ’ άλλους αισθήσεις σε κώδικα δικό σου και ακατανόητο. Μόνο ακατανόητο (μπορείς).
