Τα σφιχτά δεμένα παπούτσια και τα κατάλληλου ύψους σκεπάσματα. Το στεγνό πέλμα, η ιδανική υγρασία ανάμεσα στις παλάμες. Η προσδοκώμενη απεικόνιση.
Τα "ναι" για "συνέχισε". Η κατάλληλη τοποθέτηση των σωμάτων στο χώρο, ώστε να λειτουργήσεις οικεία ακόμα κι αν δεν τους έχεις ξαναδεί ποτέ.
Οι ταιριαστοί χρόνοι σε αξιολογική κατάταξη της κάθε κίνησης, από την ανώδυνη μεταφορά βιβλίων μέχρι το γύρισμα της σελίδας. Ο τόνος της φωνής που καλεί σε συνέχεια, αυτός που δέχεσαι χωρίς σφίξιμο των δοντιών.
Το "δικό σου" χιούμορ· η αίσθηση παρόμοιας οπτικής των μέχρι εδώ και η άξια χαμόγελου ίδια ερμηνεία.
Η ανάγκη να πλησιάσεις, η χροιά που δηλώνει προσιτή και σε μαλακώνει ανεπανόρθωτα. Το χαρούμενο βλέμμα, που πιάνεις να σε αφορά κατά τύχη με ευτυχία δευτερόλεπτου.
Αυτά τα βλέμματα που συμπληρώνουν όσα λέγονται και αυτά που αρθρώνουν αυθάδικα λόγο αυτοδύναμα στιφό.
Οι μουσικές των εμπνευσμένα δρομολογημένων γυρισμάτων, της κάλυψης των αναγκών του αυτιού-κάλυψη που μόλις συμβεί, δε χρειάζεσαι καν φαγητό.
Και αυτές της έλλειψης, πόσο θλιβερές και ξεχαστές.
Τα αταίριστα ενώματα της λέξης, σύνολα που σου καίνε την όψη, αλλά ξεδιπλώνουν τα μέσα κατασκευάσματα εκπληκτικά αναλυτικά.
Τα κενά, που τα μάτια σου μπορούν να γυρίζουν και να κερδίζουν το διάλειμμα, για να αντέχουν το γύρισμα.
Οι σιωπές.
Όσες τροφοδοτούν το μετά, συνειδητοποιούν για σένα και γίνονται αποτελεσματικοί προωθητές για κατανάλωση.
Αλλά και οι άχρηστες, όσες συνεργάζονται να είσαι ρέκτης ακινησίας και παύσης.
Τα καινά κενά και οι ταλαντώσεις εαυτού.
Τα "ναι" για "συνέχισε". Η κατάλληλη τοποθέτηση των σωμάτων στο χώρο, ώστε να λειτουργήσεις οικεία ακόμα κι αν δεν τους έχεις ξαναδεί ποτέ.
Οι ταιριαστοί χρόνοι σε αξιολογική κατάταξη της κάθε κίνησης, από την ανώδυνη μεταφορά βιβλίων μέχρι το γύρισμα της σελίδας. Ο τόνος της φωνής που καλεί σε συνέχεια, αυτός που δέχεσαι χωρίς σφίξιμο των δοντιών.
Το "δικό σου" χιούμορ· η αίσθηση παρόμοιας οπτικής των μέχρι εδώ και η άξια χαμόγελου ίδια ερμηνεία.
Η ανάγκη να πλησιάσεις, η χροιά που δηλώνει προσιτή και σε μαλακώνει ανεπανόρθωτα. Το χαρούμενο βλέμμα, που πιάνεις να σε αφορά κατά τύχη με ευτυχία δευτερόλεπτου.
Αυτά τα βλέμματα που συμπληρώνουν όσα λέγονται και αυτά που αρθρώνουν αυθάδικα λόγο αυτοδύναμα στιφό.
Οι μουσικές των εμπνευσμένα δρομολογημένων γυρισμάτων, της κάλυψης των αναγκών του αυτιού-κάλυψη που μόλις συμβεί, δε χρειάζεσαι καν φαγητό.
Και αυτές της έλλειψης, πόσο θλιβερές και ξεχαστές.
Τα αταίριστα ενώματα της λέξης, σύνολα που σου καίνε την όψη, αλλά ξεδιπλώνουν τα μέσα κατασκευάσματα εκπληκτικά αναλυτικά.
Τα κενά, που τα μάτια σου μπορούν να γυρίζουν και να κερδίζουν το διάλειμμα, για να αντέχουν το γύρισμα.
Οι σιωπές.
Όσες τροφοδοτούν το μετά, συνειδητοποιούν για σένα και γίνονται αποτελεσματικοί προωθητές για κατανάλωση.
Αλλά και οι άχρηστες, όσες συνεργάζονται να είσαι ρέκτης ακινησίας και παύσης.
Τα καινά κενά και οι ταλαντώσεις εαυτού.
http://bit.ly/hZWJCP
