Τέλος εποχής IV / Big bad woolf

[...]Η δυσφορία τις τελευταίες εβδομάδες του φαινόταν κάτι παραπάνω από ουσιώδης και αναγκαία. Έπρεπε με τις κινήσεις να στήσει συμπεριφορά δυναμικής "όλα είναι υπέροχα", τη στιγμή που κάθε πινακίδα με ενδείξεις χιλιομέτρων είχε την υποσημείωση "λάθος δρόμος". 
Δυσκολία να χαμογελάσει στο πρώτο βλέμμα της μέρας, ακόμα και να κινηθεί στοργικά ενώ απελπισμένα το ήθελε:
η παραλυτική δύναμη που καταργεί το σφοδρό της ανάγκης για προσφορά. 
Και θυμήθηκε της στιγμές απόσυρσης, τις απόκρυφες σημειώσεις, τα ύψη του "εγώ" και τη σημασία της αποκομμένης καλλιέργειας. Ένιωσε μετά την απελπισία τους. 
Τον φαύλο κύκλο του από εδώ για εδώ, της μη προσφοράς. 
Κάθε βλέμμα στραμμένο προς το παράθυρο ήθελε και το κατάργησε με ένα νοητό χαστούκι προς τη μεριά της και την θέληση της ψυχής να συνεχίσει κοιτώντας αριστερά, για να ακούσει. Κοιμήθηκε με πρωινό πλάνο κίνησης. 


Χαμόγελο, στήριγμα και ευθύνη στην αποφασιστική τροπή των πραγμάτων. 
Μπορούσε να την κάνει να γελάει ενώ οδηγούσε ή έστω να μην την κάνει να μετανιώσει για τα πριν. Και ξεκίνησε με μουσική που γράφτηκε με λίγη σκέψη και στη συνέχεια αιματηρά με λόγο. Έτρεχε, έτρεχαν.
Χωρίς απειλή για φρένο από μέσα. Τώρα έμεναν οι δαίμονες του κόσμου, οι απλοί μα ισχυροί.[...]

http://bit.ly/ifCZoB