Ποιος, από ποιον, γιατί ;
Άραξε και δες το ανάποδα. Πόσο εύκολα γίνεσαι δικός του όποιου. Και πόσο βάρος φέρει η φράση, πόσο πιο συνώνυμη του "εδώ είμαι". Ντεμέκ. Και όλα καλά όταν το επιλέγεις να είσαι εκεί· τι κάνεις όμως όταν ο άλλος απαιτεί όσα του υποσχέθηκες με την αφιέρωση;
Πρέπει να έρθει η έκπτωση του "μου ανήκω". Είναι από αυτές τις σιχαμένες φορές, που προσφέρεις ή σου προσφέρουν κάτι λιγότερο από το αρχικό. Και όσο κι αν πάλεψες για την αλλαγή, δε γουστάρεις. Σου λείπει η ένταση του απόλυτου. Σαν τις φωνές της μάνας σου. Θέλεις ν'απαλλαγείς το συντομότερο, να σε ξεχάσει αν γίνεται κι έχεις τόσα μαζεμένα για να την κατηγορήσεις. Αλλά ακόμα και αν σε καταστρέφει είσαι ο πιο "λάβρος εραστής" της [...].
Φέρει σοφία το "μη ζεις για μένα". Κουβαλάει τη γνώση, πως για το απόλυτο αστόχησες, άρα το καλύτερο που μένει είναι να φιλάς γελώντας. Τρυφερά, εκεί.
Όχι με αφοσίωση, αλλά με γνώση του μετά.
Αξιολάτρευτα ηδυπαθέστατα
