Μπορείς πάντα όμως να φύγεις πριν.
Λίγο πριν απ'αυτό που είναι πρέπον αλλά δική σου καταπίεση. Ακριβώς τη στιγμή που εσύ συμπληρώθηκες, πήρες όσα πήρες και σου αρκούν. Όπως όταν ακούς προβλέψιμους ανθρώπους. Να ξέρεις πού θα καταλήξει η ιστορία τους από το βλέμμα πριν αρθρώσουν. Δεν είναι κακό, ούτε εσύ είσαι έξυπνος. Απλά έχεις μνήμη μυρωδιών.
Αυτή που σου χαρίζει αίσθηση και σου στερεί γνώση.
Λες "το έχω ξαναζήσει" όσο εύκολα λες "μα δεν μπορώ να το χειριστώ". Και ζητάς να δικαιωθεί αυτή η πλάγια ανάμνηση. Να σκάσει ο προβλέψιμος, ν'ακούσεις κάτι ποιητικό και δικό.
Ναι δικό. Του όποιου δικό.
Να καταφέρουν να σε στήσουν απέναντι με ανοιχτό στόμα και σκισμένα από την προθυμία αυτιά. Να γοητευτείς, γιατί ακούς κάτι συμπαγές και παράλληλα ασταθές, ολόκληρο μα ανθρώπινο-όχι θεωρήματα και οδηγίες.
Και μετά να σταματήσεις να παιδεύεσαι εσύ.
Ξέρεις, αυτό που τρέμεις μη και η φωνή σου δεν καλύψει τους χρόνους, που θα σε βοηθήσουν να κατασκευάσεις μια πλήρη απαγγελία. Να σταθεί ως λόγος πειστικός και δύναμη. Να ακουστείς και να σε υπολογίσουν. Οχι απο ψώνιο, αλλά να, για να μεταδόσεις αυτό που σε πνίγει-να μοιραστείς το καινούριο σου. Να προσπαθήσεις να το φτιάξεις και σκηνοθετημένα, για να ακολουθήσει το στήσιμο την ουσία. Να δείξεις πως καταλαβαίνεις ακούγοντας, για να οπτικοποιήσεις την εσωτερική σου δουλειά για ανοιχτό αυτί. Να μη φαίνεσαι ψεύτικος ενώ έχεις βασιστεί σε προσχεδιασμό.
Μη με κατηγορείς για φτιαχτό. Φτιάχνω, για να καταλάβεις με βάση την αντίληψή σου. Δεν σε υποτιμώ, αλλά ποτέ δεν κατάλαβες την αξία ειλικρίνειας που εχει η σύγχυση και το ασύντακτο. Πόσο η ταραχή για το αληθινό σε οδηγεί σε αποδομημένο απο τη δημιουργία του λόγο-πόσο η στημένη κραυγή δεν υποβαθμίζει το αρχικό αιματηρό ουρλιαχτό του σπλάχνου. Κι ας μη σου αντέχει.
"Η ευτυχία και το παράλογο είναι δυο παιδιά της ίδιας γης. Είναι αχώριστα.
Θα ήταν σφάλμα να πει κανείς, πως η ευτυχία γεννιέται αναγκαστικά από την ανακάλυψη της σύνεσης."
Λίγο πριν απ'αυτό που είναι πρέπον αλλά δική σου καταπίεση. Ακριβώς τη στιγμή που εσύ συμπληρώθηκες, πήρες όσα πήρες και σου αρκούν. Όπως όταν ακούς προβλέψιμους ανθρώπους. Να ξέρεις πού θα καταλήξει η ιστορία τους από το βλέμμα πριν αρθρώσουν. Δεν είναι κακό, ούτε εσύ είσαι έξυπνος. Απλά έχεις μνήμη μυρωδιών.
Αυτή που σου χαρίζει αίσθηση και σου στερεί γνώση.
Λες "το έχω ξαναζήσει" όσο εύκολα λες "μα δεν μπορώ να το χειριστώ". Και ζητάς να δικαιωθεί αυτή η πλάγια ανάμνηση. Να σκάσει ο προβλέψιμος, ν'ακούσεις κάτι ποιητικό και δικό.
Ναι δικό. Του όποιου δικό.
Να καταφέρουν να σε στήσουν απέναντι με ανοιχτό στόμα και σκισμένα από την προθυμία αυτιά. Να γοητευτείς, γιατί ακούς κάτι συμπαγές και παράλληλα ασταθές, ολόκληρο μα ανθρώπινο-όχι θεωρήματα και οδηγίες.
Και μετά να σταματήσεις να παιδεύεσαι εσύ.
Ξέρεις, αυτό που τρέμεις μη και η φωνή σου δεν καλύψει τους χρόνους, που θα σε βοηθήσουν να κατασκευάσεις μια πλήρη απαγγελία. Να σταθεί ως λόγος πειστικός και δύναμη. Να ακουστείς και να σε υπολογίσουν. Οχι απο ψώνιο, αλλά να, για να μεταδόσεις αυτό που σε πνίγει-να μοιραστείς το καινούριο σου. Να προσπαθήσεις να το φτιάξεις και σκηνοθετημένα, για να ακολουθήσει το στήσιμο την ουσία. Να δείξεις πως καταλαβαίνεις ακούγοντας, για να οπτικοποιήσεις την εσωτερική σου δουλειά για ανοιχτό αυτί. Να μη φαίνεσαι ψεύτικος ενώ έχεις βασιστεί σε προσχεδιασμό.
Μη με κατηγορείς για φτιαχτό. Φτιάχνω, για να καταλάβεις με βάση την αντίληψή σου. Δεν σε υποτιμώ, αλλά ποτέ δεν κατάλαβες την αξία ειλικρίνειας που εχει η σύγχυση και το ασύντακτο. Πόσο η ταραχή για το αληθινό σε οδηγεί σε αποδομημένο απο τη δημιουργία του λόγο-πόσο η στημένη κραυγή δεν υποβαθμίζει το αρχικό αιματηρό ουρλιαχτό του σπλάχνου. Κι ας μη σου αντέχει.
"Η ευτυχία και το παράλογο είναι δυο παιδιά της ίδιας γης. Είναι αχώριστα.
Θα ήταν σφάλμα να πει κανείς, πως η ευτυχία γεννιέται αναγκαστικά από την ανακάλυψη της σύνεσης."
[Albert Camus,Ο Μύθος του Σίσυφου]
