"Επί 38' παγιδευμένη στο αυτοκίνητο, στη Βασιλίσσης Σοφίας. Ναι, 38' μεταξύ Χίλτον και Λουκιανού, απ'όπου την κάνω άπρακτη. Έχασα το ραντεβού μου στο Σύνταγμα.
Αλλά όχι. Η ζωή παραμένει γλυκιά, τρικυμιώδης, ωραία. Ας σκεφθώ κάτι ευχάριστο. Ευχάριστο και φρέσκο [...] Τον πρέσβη της Γαλλίας, κύριο Αρνό.
Κάθε νέα χρονιά μας προσκαλεί για τις ευχές. Διατυπωμένες σε υποδειγματικά ελληνικά. Συγκινούμαι παγίως από τον επαγγελματισμό και τη βούληση για άρτια επικοινωνία. Συγκινήθηκα και από το περιεχόμενο. Έξοχα, εξοχότατε!" γράφει η Μαρία Χαραμή* κι εσύ θες να της απαντήσεις ρητορικά "κελαηδάει το μουνί σου, μωρή;", γιατί είναι άλλη μία τύπισσα, που κοιμάται αγκαλιά με Hotelier και γλυκόξινη γεύση από τη ναξιώτικη γραβιέρα παλαίωσης.
Σε ένα στακάτο σήμερα, με πείνες και άδειες τσέπες αυτά τα κείμενα γίνονται κωλόχαρτα αβλεπί. Εκτός αν το πάρεις ανάποδα και θυμηθείς το φυλαγμένο σου εισιτήριο από το πρώτο σινεμά με την παρέα. Όλοι έχουμε ροπές στο περιττό, σε αυτό που πέφτει στη μούρη σου ποτέ μέσα στο 24ωρο, παρά μόνο το δίλεπτο πριν κοιμηθείς.
Ηλιοβασιλέματα, παλιά (αστεία σήμερα) ποιήματα, κρατημένα χαρτιά περιτυλίγματος από δώρα που έχουν πια χαθεί, εκείνη η φωτογραφία, αρώματα της ανάμνησης.
Στριμωγμένος σαν ποντίκι στο λεωφορείο και σου'ρχεται το μπαλκόνι στη Φολέγανδρο με το αποκλειστικό του "χαλί". Πρέπει να βγάλεις 3.000 λέξεις σε μία ώρα και σου χαρίζεις ένα τρίλεπτο με την υψηλή σου μουσική, τα ακριβά κομμάτια.
Η εμμονή για ορθογραφημένα ελληνικά ως μόνη άμυνα απέναντι στην εντροπία των πάντων, αν ψάχνεις τίτλο.
Ένας μύλος, που σε κάθε του γύρισμα περιμένει να μπεις στο κενό βαγόνι, να κάνεις μισό κύκλο και να συντρίψει τη μούρη σου στο χώμα φτάνοντας χαμηλά. Θα σωθείς, αν κάτσεις και ξεχαστείς με το μουσικό κουτάκι που βγάζει Σούμπερτ και δε σε αφήνει να κοιτάς αλλού. Συνέχισε να γυρίζεις τη μανιβέλα του και σκέψου τι μπορεί να αναπαριστούν οι σχηματισμοί των πουλιών όταν πετούν ομαδικά.
Μην ψάξεις την τσέπη σου-πέθανες.
Αλλά όχι. Η ζωή παραμένει γλυκιά, τρικυμιώδης, ωραία. Ας σκεφθώ κάτι ευχάριστο. Ευχάριστο και φρέσκο [...] Τον πρέσβη της Γαλλίας, κύριο Αρνό.
Κάθε νέα χρονιά μας προσκαλεί για τις ευχές. Διατυπωμένες σε υποδειγματικά ελληνικά. Συγκινούμαι παγίως από τον επαγγελματισμό και τη βούληση για άρτια επικοινωνία. Συγκινήθηκα και από το περιεχόμενο. Έξοχα, εξοχότατε!" γράφει η Μαρία Χαραμή* κι εσύ θες να της απαντήσεις ρητορικά "κελαηδάει το μουνί σου, μωρή;", γιατί είναι άλλη μία τύπισσα, που κοιμάται αγκαλιά με Hotelier και γλυκόξινη γεύση από τη ναξιώτικη γραβιέρα παλαίωσης.
Σε ένα στακάτο σήμερα, με πείνες και άδειες τσέπες αυτά τα κείμενα γίνονται κωλόχαρτα αβλεπί. Εκτός αν το πάρεις ανάποδα και θυμηθείς το φυλαγμένο σου εισιτήριο από το πρώτο σινεμά με την παρέα. Όλοι έχουμε ροπές στο περιττό, σε αυτό που πέφτει στη μούρη σου ποτέ μέσα στο 24ωρο, παρά μόνο το δίλεπτο πριν κοιμηθείς.
Ηλιοβασιλέματα, παλιά (αστεία σήμερα) ποιήματα, κρατημένα χαρτιά περιτυλίγματος από δώρα που έχουν πια χαθεί, εκείνη η φωτογραφία, αρώματα της ανάμνησης.
Στριμωγμένος σαν ποντίκι στο λεωφορείο και σου'ρχεται το μπαλκόνι στη Φολέγανδρο με το αποκλειστικό του "χαλί". Πρέπει να βγάλεις 3.000 λέξεις σε μία ώρα και σου χαρίζεις ένα τρίλεπτο με την υψηλή σου μουσική, τα ακριβά κομμάτια.
Η εμμονή για ορθογραφημένα ελληνικά ως μόνη άμυνα απέναντι στην εντροπία των πάντων, αν ψάχνεις τίτλο.
Ένας μύλος, που σε κάθε του γύρισμα περιμένει να μπεις στο κενό βαγόνι, να κάνεις μισό κύκλο και να συντρίψει τη μούρη σου στο χώμα φτάνοντας χαμηλά. Θα σωθείς, αν κάτσεις και ξεχαστείς με το μουσικό κουτάκι που βγάζει Σούμπερτ και δε σε αφήνει να κοιτάς αλλού. Συνέχισε να γυρίζεις τη μανιβέλα του και σκέψου τι μπορεί να αναπαριστούν οι σχηματισμοί των πουλιών όταν πετούν ομαδικά.
Μην ψάξεις την τσέπη σου-πέθανες.
(Η Χαραμή μπορεί να έκλαιγε με το παιδάκι που της έπλυνε το τζάμι στο 27')
*ΒΗΜagazino,27-2-2011,Savoir vivre
http://bit.ly/mvjWBX
