Ρυθμός επιθυμίας

"Μετά από χρόνια, ήρεμος και κατατοπισμένος, να ξυπνάς σε αυτό το σπίτι ψηλά στον αστικό λόφο, με παράθυρα ανοιχτά στο φως και ο ήλιος να σου δίνει χαμόγελο ακουμπώντας με τον πιο στοργικό τρόπο την πλάτη σου. 
Καθαρός και χαρούμενος θα χειρίζεσαι μέρες ευτυχισμένες να θυμάσαι και να γίνονται".


Το ανοίκειο όφειλε να βρίσκεται εκτός του παραπάνω πλάνου, αλλά εσύ δεν το αποχωρίστηκες ποτέ. Το φως ανάβει πάντα τη λάθος στιγμή, τα πράγματα στο δωμάτιο έχουν την απόλυτα λάθος θέση, το βλέμμα έρχεται σε κακή συγκυρία, μεγάλο μέρος όσων λες σκάνε και γυρνάνε πίσω στο κεφάλι σου χωρίς την παραμικρή κατανάλωσή τους από άλλον.
Οι δρόμοι σου, το μοναδικό κομμάτι που δεν τολμά ν'αλλάξει, γιατί θα το αλλάξεις κι εσύ. Τους φοβίζεις τους δρόμους. Περπατάς και ακούς τ'απόνερα της μέρας των γειτόνων να δίνουν μουσική στους υπόνομους-αν εσύ δεν ήσουν έξω το υγρό κονσέρτο αυτό δε θα συνέβαινε ποτέ. Και εδώ φτάνεις στη ρίζα του "δεν μπορώ", την  εξίσωση της παρουσίας σου με όσα συμβαίνουν. Είμαι εκεί, έγινε. Δεν ήμουν, θα παιδευτώ ν'αφομοιώσω.
Η έλλειψη στην έκφραση για απόλυτη απόδοση και η αδυναμία για ολοκληρωμένη πρόσληψη.
Η βύθιση στην μπανιέρα ως ενσωμάτωση όχι μόνο δεν έμεινε πίσω, αλλά έχασε κάθε δυναμική της. Όρθιος και το νερό κλείνει την ανάσα σου, το πίνεις, το φτύνεις και βλέπεις μέσα του το αλλοιωμένο γύρω.
Βρωμίζει, γίνεται χώμα, σε σκεπάζει μέχρι τα φρύδια, ξυπνάς.