Στροφή στα φτηνά και δύσκολα, έρωτας και μέρα σου.
Αδυναμία συντονισμού με "θέλω να φιλήσω το ιδρωμένο δέρμα σου", απόσταση θεραπευτικά φαρμακευτική.
-Εμείς ακόμα κάνουμε προπόνηση! Θα σε πάρω μόλις τελειώσω! Θέλω να έρθεις μια μέρα εδώ, να δεις τι κάνω! Θέλω πολύ να έρθεις! (της έγραψε)
-Ναι, κι εγώ θέλω! (του απάντησε-αφού έχωσε υποκριτικά μεταγενέστερα ένα "πολύ" μετά την επιθυμία).
Την ώρα που επί σκηνής δίνεται μάθημα ένωσης, εσύ να βλέπεις την ψεύτικη εφαρμογή του σε γραπτό μήνυμα. Το κόστος της εξίσωσης του θαυμασμού με την κατοχή.
Του έρωτα με το "πιάνω".*
Γρίφος αστείος και λυμένος εκτός και αν η σωτηρία βρίσκεται σε αποστειρωμένα λευκά δωμάτια με έντονο κλιματισμό και κείμενα συντριβής. Ομολογίες κραυγής, ο λαιμός γεννάει αίμα, που με τη σειρά του παγώνει στο πέρασμα του χρόνου.
Και τώρα οι αναμενόμενες ανατριχιαστικές μορφές. Καθησυχασμένες μαινάδες, ακόμα λερωμένες, να μιλούν σε συχνότητα σχεδόν ψηφιακά ρυθμισμένη, εκφράζοντας τον απαραίτητο χαρακτηρισμό της συνθήκης. Ανά μία ώρα μετασχηματίζουν την ατμόσφαιρα σε μία λέξη, επικοινωνία άκρως φατική, επαρκής και όχι αναγκαία.
"Έρεβος" για αρχή. Με τα κρυσταλλένια κομματάκια αίματος, τις μνήμες, κατασκευάζουν τη νύχτα οικήματα για τα χέρια τους, αιχμηρές φυλακές, για να κρατηθούν εκούσες στο ίδιο σημείο αψηφώντας την ορμή για φόνο με το πρώτο φως.
*Το στέλνει, χορεύει, ιδρώνει, αγαπάει και κοιτάζει εξαιτίας συνειρμού τη φωτογραφία τους. Τη στιγμή που δηλώνεις εαυτό αμέτοχο στον κύκλο, βλέπεις πως υπάρχει η φωτογραφία σου μέσα στο πορτοφόλι της.
Μακάρι να μη μάθει ποτέ, πόσο σε έκανε να κλαις.
Αδυναμία συντονισμού με "θέλω να φιλήσω το ιδρωμένο δέρμα σου", απόσταση θεραπευτικά φαρμακευτική.
-Εμείς ακόμα κάνουμε προπόνηση! Θα σε πάρω μόλις τελειώσω! Θέλω να έρθεις μια μέρα εδώ, να δεις τι κάνω! Θέλω πολύ να έρθεις! (της έγραψε)
-Ναι, κι εγώ θέλω! (του απάντησε-αφού έχωσε υποκριτικά μεταγενέστερα ένα "πολύ" μετά την επιθυμία).
Την ώρα που επί σκηνής δίνεται μάθημα ένωσης, εσύ να βλέπεις την ψεύτικη εφαρμογή του σε γραπτό μήνυμα. Το κόστος της εξίσωσης του θαυμασμού με την κατοχή.
Του έρωτα με το "πιάνω".*
Γρίφος αστείος και λυμένος εκτός και αν η σωτηρία βρίσκεται σε αποστειρωμένα λευκά δωμάτια με έντονο κλιματισμό και κείμενα συντριβής. Ομολογίες κραυγής, ο λαιμός γεννάει αίμα, που με τη σειρά του παγώνει στο πέρασμα του χρόνου.
Και τώρα οι αναμενόμενες ανατριχιαστικές μορφές. Καθησυχασμένες μαινάδες, ακόμα λερωμένες, να μιλούν σε συχνότητα σχεδόν ψηφιακά ρυθμισμένη, εκφράζοντας τον απαραίτητο χαρακτηρισμό της συνθήκης. Ανά μία ώρα μετασχηματίζουν την ατμόσφαιρα σε μία λέξη, επικοινωνία άκρως φατική, επαρκής και όχι αναγκαία.
"Έρεβος" για αρχή. Με τα κρυσταλλένια κομματάκια αίματος, τις μνήμες, κατασκευάζουν τη νύχτα οικήματα για τα χέρια τους, αιχμηρές φυλακές, για να κρατηθούν εκούσες στο ίδιο σημείο αψηφώντας την ορμή για φόνο με το πρώτο φως.
*Το στέλνει, χορεύει, ιδρώνει, αγαπάει και κοιτάζει εξαιτίας συνειρμού τη φωτογραφία τους. Τη στιγμή που δηλώνεις εαυτό αμέτοχο στον κύκλο, βλέπεις πως υπάρχει η φωτογραφία σου μέσα στο πορτοφόλι της.
Μακάρι να μη μάθει ποτέ, πόσο σε έκανε να κλαις.
http://bit.ly/qeb30e
